Κάθε πρωί πάω τα παιδιά στο σχολείο με τα πόδια. Στον πηγαιμό έχω τις τσάντες τους στο ένα χέρι, το λουρί του σκύλου στο άλλο. Στον γυρισμό το λουρί στο ένα και στο άλλο το κινητό. Διαβάζω τις ειδήσεις της ημέρας αλλά καμιά φορά μου λέει και άλλα πράγματα.
Το σκυλί σταματάει να μυρίσει κάτι. Είναι από αυτά τα λουριά που αλλάζουν μήκος οπότε το νιώθω στο χέρι μου ότι κάπου κόλλησε και κόβω ρυθμό. Συνήθως περπατάει μπροστά μου. 5 μέτρα μέχρι να την φτάσω και 5 που μπορεί να μείνει πίσω μου, συνήθως έχει τελειώσει να μυρίζει το …SMS που άφησε άλλος σκύλος στον θάμνο. Το κινητό μου κάνει “πινγκ!” μήνυμα από στο Facebook Messenger. Δεν βλέπω κάπου εύκολα να τις απενεργοποιήσω. Αντίθετα του Facebook τις ειδοποιήσεις τις έκλεισα και βρήκα την ηρεμία μου. Ευτυχώς το σκυλί δεν γαυγίζει κάθε φορά που θέλει κάτι. Βέβαια το Messenger βγάζει και μια φούσκα που σου δείχνει από ποιον είναι το μήνυμα με μια ματιά.
Πιάνουμε τον ανήφορο. Τελειώνω ένα άρθρο και γυρνάω στο ευρετήριο θεμάτων. Σαν μια συζήτηση ή μια σκέψη, έχει σημασία η δομή. Να ξέρεις που θα βρεις τι. Τι σημαίνει η κάθε θέση, ποια είναι τα σημαντικά, τι είναι επείγον. Η σκυλίτσα πηγαίνει από την δεξιά μεριά μέχρι την μέση του ανήφορου και μετά αλλάζει γιατί η μάντρα φαίνεται έχει πιο πολύ ενδιαφέρον. Πάντα έτσι κάνει. Αλλά έχει αλλάξει κάπως στάση το σώμα της και καταλαβαίνω ότι κάτι μύρισε στο δάσος. Πηγαίνω μέχρι την άκρη του δρόμου και την αφήνω να το εξερευνήσει.
Αρχίζω άλλο άρθρο στην ηλεκτρονική εφημερίδα του κινητού. Με μια ματιά στην πάνω μεριά του τηλεφώνου βλέπω ότι θα χρειαστεί φόρτιση όταν γυρίσω και ότι έχει τόσα πολλά email που δεν αξίζει καν να τα δω τώρα. Εκτός αν… ακουμπάω την ειδοποίηση και ρίχνω μια ματιά. Ευτυχώς αυτόματα βάζει σε κατάλληλους φακέλους τα περισσότερα οπότε ότι περισσεύει είναι πιθανώς άξιο της προσοχής μου τώρα. Ευτυχώς δεν είναι iPhone και κάνει multi tasking της προκοπής γιατί έτσι δουλεύει το δικό μου μυαλό με πολλά παράλληλα.
Το σκυλί γυρίζει από το δάσος και καθώς πλησιάζουμε ένα σπίτι ξαφνικά μας γαυγίζει δυνατά ένα μεγάλο μαύρο ζώο από μέσα. Η δικιά μου κουνάει την ουρά, χαμηλώνει τα μάτια και πλησιάζει διερευνητικά Εγώ απαντάω σε ένα email σύντομα “ευχαριστώ, θα το κοιτάξω σε λίγο να σου απαντήσω με λεπτομέρεια.” Το μαύρο τέρας συνεχίζει οπότε φεύγουμε από εκεί μην σηκώσει στο πόδι όλη τη γειτονιά. Πιο κάτω ένα πιο φιλικό labrador πίσω από τον φράχτη μυρίζει την δικιά μου και εκτιμά μάλλον την παρέα.
Είναι εκπληκτικό τι κάνει ένα smart phone πια. Με 80-100 ευρώ μπορείς να πάρεις ένα πανίσχυρο εργαλείο επικοινωνίας το οποίο έχει δεκάδες διαφορετικούς τρόπους να συνεννοηθεί μαζί σου. Μπορείς να του μιλάς, να το χαϊδεύεις, να το κοιτάς για να ξεκλειδώνει, να καταλαβαίνει ακόμα και από τις φωτογραφίες την πινακίδα που κοιτάς. Ξέρει που είσαι και τι κάνεις πολλές φορές. Προτείνει από μόνο του όλο και πιο χρήσιμα πράγματα με όλο και πιο βολικούς τρόπους.
Κοντεύουμε στο σπίτι. Λύνω το σκυλί να τρέξει λίγο στην τελική ευθεία. Τρέχει με φόρα σε γνωστά της λημέρια να τα επιθεωρήσει και να ρίξει ένα τελευταίο κατούρημα. Ανοίγω την γκαραζόπορτα για να μπει. Σταματάει να την χαϊδέψω. Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής από τον σκύλο είναι ο τρόπος που σε αγαπάει. Πάντα. Σου δίνει, δίνει, δίνει χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα, χωρίς όρους, πάντα με …σκυλίσιο χαμόγελο αινιγματικό.
Ε, κάπως έτσι και το κινητό μου!
