Η φίλη μου η Μαρία στεναχωρέθηκε που πήρε ο Ντύλαν το Νομπέλ. Ή μάλλον που δεν το πήρε ο Μουρακάμι. To οποίο βρίσκω αστείο γιατί η βράβευση του Ντύλαν ήταν αιρετική, έξυπνη και ενδιαφέρουσα. Ακριβώς σαν την Μαρία.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι βλακεία να υπάρχει καν Νομπέλ λογοτεχνίας. Από όλο τον κόσμο, σε όλες τις γλώσσες, για κάθε είδους λογοτεχνίας να βγει μια σούμα και να αγορεύσουμε ένα και μόνο άτομο ως “καλύτερο”. Και μάλιστα για “φέτος”. Τι είδος υπεράνθρωπου θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Επειδή δεν νομίζω ότι είναι όλοι εκεί στα Νομπέλ αλήτες σαν τους Αθάνατους των Ολυμπιακών, είμαι σίγουρος ότι κάθε χρόνο νιώθουν άσχημα. Από την μετάφραση κατάλαβαν τι εστί Ελύτης άραγε; Κι όλα τα αριστουργήματα από μικρότερες χώρες που δεν έχουν καν μεταφραστεί;
Κάθε χρόνο θα βρίζουν από μέσα τους όποιον θέσπισε αυτή την κατηγορία. Κάθε χρόνο τους βρίζουν όλοι οι άλλοι εξυπνάκηδες. Αλλά κανείς δεν μπορεί να έχει διαβάσει, κατανοήσει ή λάβει πλήρως υπόψη όση λογοτεχνία παράγεται στον πλανήτη. Οπότε μπαίνουν κάποια απόλυτα θεμιτά κριτήρια. Για παράδειγμα πρέπει να είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο, να έχει μεταφραστεί, να υπάρχει γενικά και να έχει κάνει κάπου αίσθηση. Ντύλαν 1-0. Μπορεί και 2-0 με την μία σε αυτόν τον τομέα. Στις στέπες της Μογγολίας να πας θα βρεις ανθρώπους σε άλογα που τραγουδάνε στίχους του. Από τον Σαββόπουλο ως τον κολλητό του Μουρακάμι μικροί μεγάλοι έχουν μεταφράσει τραγούδια του.
Μα αυτό δεν είναι λογοτεχνία! Αααακριβώς. Είναι ένας τεράστιος όγκος ποίησης. Τόσο πολλά λόγια ώστε πριν χρόνια είχαν φτιάξει τεχνητή νοημοσύνη που σου απαντούσε ότι ρωτούσες μόνο με στίχους του Ντύλαν. Ο Ντύλαν δεν έχει καν σκεφτεί ποτέ να πάρει Νομπέλ. Ενώ αντίθετα πολλοί λογοτέχνες το έχουν τάμα. Κάνεις μερικά bestseller, σε λένε όλοι συγγραφάρα, ε, μετά τι άλλο να κάνεις; Αρχίζεις την πολιτική, τα γλειψίματα της επιτροπής, τις δημόσιες σχέσεις και το Marketing για να αποκτήσεις και αυτόν τον τίτλο. Ο γενικός κανόνας είναι ότι όσο περισσότερο ασχολείται κάποιος με τα Νομπέλ, τόσο πιο άσχετος είναι με την λογοτεχνία.
Δεν μου αρέσει ο Μπομπ Ντύλαν. Ούτε η μουσική του, ούτε τα λόγια του, ούτε αυτή η απαίσια φωνή του. Αν τον πετύχαινα στον δρόμο θα άλλαζα πεζοδρόμιο, υποψιάζομαι δεν πολυπλένεται κιόλα. Αλλά η βράβευσή του είναι μια υπέροχη τρολιά στην υποκρισία του κόσμου της λογοτεχνίας.