Με συναρπάζει από παιδί αυτό το θέμα. Άλλος λέει ότι για δυο ώρες μετά το φαγητό δεν κάνει να κολυμπάς. Άλλος τρεις. Γιατροί και “οι μεγάλοι”, όλοι συμφωνούν. Αλλά σαν εκολαμπτόμενος επικοινωνιολόγος με επιστημονική μεθοδολογία είχα πάντα την απορία: “πως το αποδείχνετε αυτό;” (Η επιλογή του “αποδείχνω” είναι εσκεμμένη, διαβάστε εδώ σχετικά.)
“Μα, άκουσα για τον ανηψιό της ξαδέλφης του συνάδελφου που πνίγηκε!” σου απαντάει με στόμφο ο ενήλικας και τελειώνει εκεί η συζήτηση. (Αντίστοιχο ασαφές ψευτοεπιχείρημα είναι το πιο συνηθισμένα και για τον φόβο των φιδιών το καλοκαίρι.) Και σκέφτομαι εγώ: “Ότι ώρα και να πνιγεί κάποιος, φαγωμένος θα είναι!” Δηλαδή αφού τρώμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ δεν γίνεται αλλιώς. Πόσο μάλλον σαν παιδιά που είχαμε και δεκατιανό και απογευματινό κολατσιό!
Αν δεν πιστεύετε εμένα, κάντε κλικ στον σύνδεσμο από τους New York Times. Είναι προφανές ότι η κολύμβηση δεν διαφέρει από άλλες δραστηριότητες. Ούτε θεωρίες περί αίματος που πάει στο στομάχι, ούτε μύθοι για καρδιακά επεισόδια. Πόσο μάλλον που σαν παιδιά παίζουμε συνήθως σε πολύ ρηχά νερά. Οπότε ακόμα και η (παρατραβηγμένη και χωρίς καμία βάση σε στατιστικά στοιχεία) θεωρία ότι θα πάθεις κράμπα και θα πνιγείς δεν μπορεί να ισχύει. http://www.nytimes.com/2005/06/28/health/28real.html
Αλλά έχει μπει τόσο καλά στο μεδούλι μας η ανόητη και αντιεπιστημονική αυτή θεωρία ώστε όσα και να σας αραδιάσω δεν θα σας πείσω!
http://www.abc.net.au/health/talkinghealth/factbuster/stories/2007/05/26/1958053.htm
http://www.wisegeek.com/is-it-dangerous-to-swim-after-eating.htm
http://www.snopes.com/oldwives/hourwait.asp
http://www.aarp.org/health/medical-research/info-04-2009/myth_buster__swimming.html
“Αναξιόπιστες πηγές του διαδικτύου” θα σκέφτεστε. “Εμένα μου το είπε παιδίατρος.” Και πως το ξέρει ο παιδίατρος; ρωτάω εγώ. Ούτε επιστημονικά, ούτε πειραματικά δεδομένα έχει. Θα έπρεπε να πετάξουμε χιλιάδες παιδιά, φαγωμένα και αφάγωτα στην θάλασσα σε διάφορα διαστήματα μετά από γεύμα για να καταλήξουμε με βεβαιότητα σε κάποιο συμπέρασμα.
“Ε, τότε καλύτερα να είμαστε με την συμβατική, ασφαλή θεώρηση του θέματος” καταλήγει ο μέσος νους. Λάθος! Γιατί όταν απαγορεύουμε στα παιδιά για πολλές ώρες την ημέρα να παίζουν στην θάλασσα έχουμε και αρνητικό αντίκτυπο. Τους γίνεται απωθημένο, χάνουν την εξοικείωση με την θάλασσα και την διαδικασία της πέψης. Είναι σαν να τους λέμε “δεν ξέρεις εσύ πότε και πως χωνεύεις, ξέρω εγώ!” Ειδικά αν περιμένουμε δυο ολόκληρες ώρες μετά το φαγητό όταν τα περισσότερα παιδιά έχουν ήδη αρχίσει να πεινάνε για το επόμενο γεύμα!
Επικοινωνιακά το κόλπο στηρίζετε στο γεγονός ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν έχει λόγο να πει την αλήθεια:
1. Από ευθυνοφοβία.
2. Επειδή θέλει να δείχνει “ειδικός” ή “γνώστης”.
3. Αν πουλάμε κάτι σχετικό όπως μπρατσάκια, σωσίβια ή υπηρεσίες φύλαξης παιδιών.
4. Γιατί μας βολεύει να έχουμε ένα δίωρο ξεκούρασης από την επιτήρηση των παιδιών, πόσο μάλλον το μεσημέρι για να ρίξουμε και έναν υπνάκο!
(Εδώ το άλλο προβληματικό καλοκαιρινό θέμα του αντιηλιακού – http://alexanderchalkidis.com/blog/?p=1556 Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση στην εποχή του διαδικτύου είναι να μάθουμε να ψάχνουμε με κριτική σκέψη το θέμα – δείτε πχ την διαμάχη μου με όσους υποστηρίζουν χωρίς να σκέφτονται την ομοιοπαθητική σχετικά.)
Comments are closed.