Γιατί σταματήσατε στα δυο παιδιά;
-Επειδή δεν θέλαμε τρία!
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν αρχίσεις τις ερωτήσεις σχετικά με τα παιδιά, κάνουν ήχους βασανιστηρίων. Είτε οι πάνες, ή τα ξενύχτια θα αναφερθούν στην κουβέντα. «Δεν θα τ’αντέξω!» ή «δεν αντέχω άλλο!» η περίληψη. Αλλά βασίζεται σε τελείως λάθος στοιχεία.
Κατ’αρχάς δεν ευθυνόμαστε για την κατάληξη των παιδιών μας. Κυριολεκτικά. Δεκάδες μελέτες το έχουν αποδείξει. Ότι μπαλέτο, πιάνο και Γαλλικά να φορέσεις στα παιδιά, δεν κάνει διαφορά. Έχουν μελετήσει χιλιάδες δίδυμα που τα ανάθρεψαν τελείως διαφορετικές οικογένειες και είναι σίγουρο αυτό το σημείο εκκίνησης: ότι και να κάνουμε, δεν επηρεάζουμε τα παιδιά μας με τέτοιες προσπάθειες. Λένε ότι μόλις γεννηθεί το δεύτερο παιδί καταλαβαίνεις πόσο λίγο επηρεάζει το γονιδίωμα. Γιατί ακόμα και στην ίδια οικογένεια, οι ίδιοι γονείς, βλέπουν έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα ξαφνικά. Εκεί που νόμιζαν ότι το πρώτο τα έκανε όλα έτσι επειδή το είχαν εκπαιδεύσει. Είναι από τα μυστικά που δεν λένε στα βιβλία περί ανατροφής γιατί η κύρια αγορά αυτών των βιβλίων είναι οι νέοι γονείς και τα πρώτα μωρά.
Οπότε χαλαρώστε και ευχαριστηθείτε την ζωή σας και λίγο. Αυτά τα άγχη που κουβαλάνε οι νευρωτικοί γονείς δεν βοηθάνε κανέναν. Τα παιδιά είναι πιο ασφαλή από ποτέ. Εκτός κι αν έχετε κάποια αρρωστημένη εμμονή να βλέπετε τα βραδινά δελτία ειδήσεων και να επικεντρώνεστε στις εξαιρέσεις, ο κόσμος είναι πολύ πιο βατός από ότι ήταν παλιά. Ο φόβος ότι θα σου απαγάγουν το παιδί είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Ακόμα και στις ΗΠΑ (γνωστό κέντρο απαγωγέων παιδιών βέβαια) είναι ουσιαστικά απίθανο να συμβεί, λιγότερο από ένα στο εκατομμύριο.
Πολλοί επικεντρώνονται σε μακροπρόθεσμα πράγματα. «Θα σου φέρνει και ένα ποτήρι νερό» λέει, σαν να είναι η ενυδάτωση το πρόβλημα των γηρατειών. Δεν υπάρχει ιδανικός αριθμός παιδιών. «Α, εγώ ξέρω» σου λέει η άλλη σαν να έλυσε κάποιο μαθηματικό πρόβλημα, «εγώ δεν κάνω για πολλά παιδιά. Εγώ είμαι για ένα μόνο.» Άλλο όμως ένα παιδί δυο χρονών, άλλο ένα δεκάχρονο. Κάθε φάση έχει τις δυσκολίες της και τις χαρές της. Όταν πας στο σουπερμάρκετ, δεν ψωνίζεις συνήθως μόνο για το επόμενο γεύμα. Δεν λες «α, μην αγοράσω πολλά μανταρίνια γιατί βαριέμαι να τα κουβαλάω τώρα.» Έτσι και με τα παιδιά, πρέπει να υπολογίσεις πως θα νιώθεις σαν 60άρης παππούς ή γιαγιά. Πως θα νιώθεις όταν χτυπήσουν εφηβεία και εξαφανίζονται από το σπίτι. Αν δεν πήρες την σακούλα με τα πολλά μανταρίνια, δεν θα’χεις να φας αργότερα.
Υπάρχει βέβαια και το «οικολογικό» επιχείρημα. «Τόσα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, υπερπληθυσμός… να μην το επιβαρύνουμε, ε;” Μοιάζει λίγο με την επιλεκτική συλλογιστική στο θέμα της διατροφής και της χορτοφαγίας η προσέγγιση. Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος με τέτοια προσέγγιση. Γίνεται όταν κάνουμε κάτι με αγάπη.
Αν σου βγαίνει με αγάπη και όρεξη ένα παιδί, αν θα το δουλέψεις με μεράκι σαν σχέση, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτό θα επιβαρύνει τους πλανητικούς πόρους. Ίσα ίσα που μπορεί να είναι εκείνο το παιδί που θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Ή απλά να περάσεις τελικά καλά.
