Ο τίτλος προβάλλει οξύμωρος, παράδοξος, παράλογος και αντιφατικός. Πως γίνεται δύο ασύμβατες ιδεολογίες όπως ο Νεοφιλελευθερισμός και η Αναρχία να συνυπάρχουν ως μία ενιαία πολιτική σκέψη/κίνηση; Δεν βγάζει νόημα, είναι αστείο αν όχι γελοίο για τον μέσο λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Άλλωστε είναι τόσα τα προβλήματα των εκπροσώπων της μικρομεσαίας τάξης σήμερα, που κάθε είδους φιλοσοφική αναζήτηση περί ιδεολογικών κατευθύνσεων και πολιτικών θεωρήσεων φαντάζει άκαιρη, άυλη και κενή ουσιαστικού περιεχομένου.
Κι όμως η σύγχρονη οικονομική κρίση και τα δεινά στα οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός (και όχι μόνο) πληθυσμός, οφείλονται εν μέρει και στο γεγονός ότι δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς -και σε βάθος- το «πρόβλημα», όπως δεν έχουν γίνει αντιληπτά τα καταστροφικά αποτελέσματα που θα έχει μακροχρόνια η μία και μοναδική λύση (του μνημονιακού δρόμου) την οποία έχουν υιοθετήσει οι πολιτικοί μας με τις ευλογίες τρίτων.
Επαρκώς επίσης δεν έχει αναλυθεί και εξηγηθεί το φαινόμενο Ρωμανού. Πως δηλαδή ένα παιδί εύπορης οικογένειας, που δεν ταιριάζει με το κατά συνθήκη πρότυπο του επαναστατημένου προλετάριου, διατηρεί τέτοιο μίσος για το Κράτος και την Πολιτεία και εκφέρει αναρχικό, αριστερίστικο και αντι-εξουσιαστικό λόγο. Οι συναισθηματικές προσεγγίσεις για το 15χρονο που είδε να χάνεται ο φίλος του από σφαίρες αστυνομικού, μπλοκάρουν τις βαθύτερες έρευνες και αναζητήσεις.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε την (δόλια;) πλάνη η οποία υπάρχει, με τον απλουστευμένο μονοδιάστατο πολιτικό διαχωρισμό των κοινωνιών (της Ελληνικής εν προκειμένω) σε Δεξιούς και Αριστερούς.
Η σύγχρονη πολιτική ζωή απλώνεται σε τρείς τουλάχιστον διαστάσεις: την οικονομική (Δεξιά – Αριστερά), την κοινωνική (Φιλελεύθεροι – Αυταρχικοί) και την Εθνική (Εθνικιστές – Διεθνιστές). Αυτό σημαίνει με απλά λόγια, ότι για να προσδιορίσει κάποιος με ακρίβεια το πολιτικό στίγμα του, θα πρέπει να ζυγίσει τις θέσεις του σε κάθε ένα από τους άξονες: Οικονομία – Κοινωνία – Έθνος.
Μια συναφή προσέγγιση έχουν επιχειρήσει και άλλοι πολιτικοί ερευνητές/αναλυτές των οποίων οι απόψεις μπορούν να μελετηθούν στον ιστότοπο του Political Compass. Εκεί βέβαια αναλύεται η πολιτική σε δύο άξονες μόνο οικονομικός (οριζόντια) και κοινωνικός (κάθετα). Απουσιάζει ο τρίτος άξονας της εθνικής διάστασης, όμως η κεντρική ιδέα παραμένει η ίδια.
Με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι οι ακροδεξιοί (με οικονομικά κριτήρια) Νεοφιλελεύθεροι έχουν απέναντί τους τους κομμουνιστές, ενώ οι κοινωνικά φιλελεύθεροι είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι των αυταρχικών/φασιστών.
Έχει ενδιαφέρον επίσης και η χρησιμοποίηση του όρου Νεφιλελεύθερος Αναρχισμός (Neoliberal Anarchism) με κύριους εκφραστές τους δογματικούς θεωρητικούς Νεοφιλελεύθερους όπως ο Milton Friedman, οι οποίοι παντρεύουν την ακροδεξιά οικονομική πολιτική με τον ακραίο (σχεδόν αναρχικό) διεθνιστικό κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Οι όροι Νεοφιλεύθερος και Φιλελεύθερος προκαλούν σύγχυση ιδιαίτερα στην Ελλάδα, καθώς εμπεριέχουν τον όρο «ελεύθερος». Σε ένα λαό που έχει χύσει αίμα (κυριολεκτικά) για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία του, ο φιλελευθερισμός ακούγεται πάντα με συμπάθεια σαν λέξη και σαν ένοια.
Στις μέρες μας όμως ο Νεοφιλελευθερισμός πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία των αγορών και όχι των ανθρώπων, (όπως πολύ έντεχνα φροντίζουν κάποιοι να προπαγανδίζουν). Ο Νεοφιλελευθερισμός σαν οικονομικό δόγμα δαιμονοποιεί στο έπακρο το κράτος, το οποίο το θεωρεί βαρίδι και εμπόδιο στην ελευθερία των αγορών. Στο κοινωνικό πεδίο ο Νεοφιλελευθερισμός μετατρέπει τους ανθρώπους σε απαθείς καταναλωτές, αμοραλιστές, ατομιστές και παντελώς ξεκομμένους από κάθε είδους κοινωνική δράση ή εκδήλωση.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τον σύγχρονο κόσμο τον ποδηγετεί η Νεοφιλελεύθερη ελίτ, η οποία όμως φροντίζει να εξωραϊζει την εικόνα της και να εκμεταλλεύεται και την αριστερή ιδεολογία, για να γίνει προσιτή και αρεστή στις μεγάλες κοινωνικές μάζες.
Ακούγονται παράδοξα όλα αυτά και ίσως ο μόνος τρόπος να το κατανοήσουμε και να τα δούμε πως υλοποιούνται, είναι να ξαναθυμηθούμε το περιεχόμενο και τον ήρωα της ταινίας “V for Vendetta”.
Ο χαρακτήρας του “V” μπορεί να φαντάζει ότι κομίζει μια ακραία ριζοσπαστική αναρχική πολιτική ατζέντα, η επανάστασή του όμως όσο παράξενο κι αν φαίνεται είναι απολιτική στη φύση της. Στην ταινία η Κυβέρνηση και το Κράτος σε μία Σταλινική-Φασιστική εκδοχή είναι ο απόλυτος εχθρός, ενώ το κεφάλαιο και οι εκφραστές του δεν ακούγονται (εντέχνως) πουθενά.
Απέναντι στο κράτος-δυνάστη η μόνη εναλλακτική πολιτική κατάσταση που πολύ έξυπνα παρουσιάζεται, είναι η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες του καπιταλισμού. Άλλωστε ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα της Νεοφιλελέυθερης ιδεολογίας είναι το T.I.N.A. («There Is No Alternative» – Δεν υπάρχει εναλλακτική). Σκεφτείτε μόνο το πόσες φορές έχετε ακούσει από τους υποστηρικτές των μνημονίων, ότι «δεν υπαρχει άλλη επιλογή» για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση.
Και η αριστερή ιδεολογία πως δένει θα ρωτήσει κανείς με το concept της ταινίας και του νεοφιλελευθερισμού; Μα είναι όλο το επαναστατικό περιτύλιγμα: εκρήξεις κυβερνητικών κτιρίων, μαζικές διαδηλώσεις, το λογότυπο του «V» που θυμίζει το αναρχικό, επαναστατικός ακτιβισμός και μια διαρκής οργή και αντίδραση απέναντι στο κράτος δυνάστη.
Ο “V” είναι ο απόλυτος χολιγουντιανός ήρωας του νεοφιλελεύθερου αναρχισμού.
Με όλα αυτά στο μυαλό του μπορεί κάποιος να δει με διαφορετική προοπτική όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Εξηγείται η ρητορική και ο ακτιβισμός των αντιεξουσιαστών τύπου Ρωμανού, που σαν εχθρό έχουν το κράτος-σύστημα και τους φορείς που το στηρίζουν.
Εξηγείται η εσκεμμένη ταύτιση του πατριωτισμού/εθνικισμού με τον φασισμό και η διαρκής αμφισβήτηση και ενοχοποίηση σε οτιδήποτε φέρει εθνικό πρόσημο.
Εξηγείται η διαρκής συκοφάντηση του Κράτους και των δημόσιων λειτουργών.
Εξηγείται ο εναγκαλισμός εκπροσώπων του Κεφαλαίου με αριστερής προέλευσης πολιτικούς σχηματισμούς.
Εξηγείται γιατί έχουν αφεθεί να μαραζώνουν η δημόσια υγεία και παιδεία, και γιατί καταστρέφονται σταδιακά οι πανεπιστημιακοί χώροι στο όνομα μάλιστα μιας δήθεν αριστερής πλατφόρμας. Άλλωστε αν απαξιωθούν και καούν όλα τα δημόσια Α.Ε.Ι. – Τ.Ε.Ι. θα ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Εξηγείται η εμμονή στη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των παράνομα εισερχόμενων μεταναστών, οι οποίοι βέβαια είναι τα φθηνά εργατικά χέρια που χρειάζεται το νεοφιλελεύθερο σύστημα.
Τα πάντα εξηγούνται αν γίνει ορατός ο Νεοφιλελεύθερος Αναρχισμός, ο οποίος έχει κουμπώσει σε κάποια σημεία με την αριστερίστικη ιδεολογία και γίνεται έτσι αποδεκτός από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέσο πολίτη; Σημαίνουν ότι σε επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο μέσος πολίτης/ψηφοφόρος καλά θα κάνει να περάσει από πολλά «κόσκινα» τους υποψήφιους πολιτικούς σχηματισμούς, ώστε να ανακαλύψει τις κρυμμένες ατζέντες και να πάρει τις σωστές αποφάσεις για τον ίδιο και την Ελλάδα.
