Με ερωτεύτηκες παράφορα. Σου παραδόθηκα άνευ όρων και προυποθέσεων.
Παρασυρθήκαμε αμαχητί στη δίνη ένός τυφλού έρωτα και στον ανεμοστρόβιλο ενός ασίγαστου πάθους.
Κανείς από τους δυο μας δεν ήξερε πως αυτό που ζήσαμε θα είχε ημερομηνία λήξης.
Ούτε εμείς ρωτήσαμε ποτέ.
Ο καυτός έρωτας τα υγρά βράδια του καλοκαιριού, σε ανύποπτο χρόνο υποβιβάστηκε στην μηχανική κίνηση του μισοσηκωμένου νυχτικού.
Μετά ακολούθησαν οι ατέρμονες νύχτες άγονης γραμμής, με εσένα να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου με την πλάτη γυρισμένη κι εγώ να μετράω τις ρωγμές της σχέσης μας στο ταβάνι.
Αδυνατούσα να καταλάβω τι έφταιξε αλλά ούτε έκανα προσπάθεια για να μάθω, βυθισμένη στην παθητική και παγερή αδράνεια μου.
Αφήσαμε τον χρόνο να μας παρασύρει στη λαίλαπα της συνήθειας.
Ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες, αλλά εμείς δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να τις ψάξουμε.
Τη μια μέρα: “Σ’αγαπώ”.
Την επομένη: “Δεν σε αντέχω άλλο”.
Αλυσιδωτές αντιδράσεις αμφιθυμίας.
Κλάματα, υστερίες, συγνώμες και το ίδιο έργο από την αρχή.
Πρωταγωνιστές δυο σκιών μη αναγνωρίσιμων εαυτών.
Σε θέλω. Δεν σε θέλω. Σε ζηλεύω. Σε σιχαίνομαι.
Αφοσίωση στην ιδέα μιας σχέσης, απιστία στον ίδιο μας τον εαυτό.
Αγώνας. Θα φύγεις πρώτος εσύ ή εγώ;
Πας με άλλη. Πάω με άλλον.
Ο απόλυτος ξεπεσμός κι εμείς βυθισμένοι στη νιρβάνα της νάρκωσης των αισθήσεων.
Φεύγεις. Καίω τις φωτογραφίες σου.
Η ιστορία μας κάνει πανηγυρική είσοδο στο χρονοντούλαπο της αμνησίας.
Η μορφή σου παραμένει ζωντανή.
Λίγος καιρός μονάχα πέρασε αλλά η στέρηση σου κυλάει βασανιστικά στις φλέβες.
Κάθε μέρα η απουσία σου μου προκαλεί ασφυξία. Μου στραγγίζει το αίμα.
Ίχνος σου όμως πουθενά.
Αναπνέω αλλά δεν ζω. Σε θέλω πίσω.
Το νιώθω, είναι αδύνατον.
Όμως θέλω να γυρίσεις.
Πάω πάλι για ύπνο.
Ένα ύπνο με άδεια όνειρα, χωρίς εσένα που αρνείσαι ακόμα και εκεί να με δεις.
Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Σίγουρα για σένα. Όμως για μένα;
