Έχω έναν απλό κανόνα για τα γενέθλια. Τον οποίο τηρώ από έφηβος. Το ερώτημα ήταν “πέρασα καλύτερα φέτος από πέρυσι;”. Μετά έγινε “μου αρέσει καλύτερα ο Αλέξης φέτος από πέρυσι;” Παλιότερα η απάντηση ήταν “ναι” επειδή είχα πιο πολύ ελευθερία καθώς μεγάλωνα. “Βέβαια, ναι, φέτος μένω και μόνος!” ή “σίγουρα ναι, φέτος ένιωσα πρώτη φορά ικανοποίηση στην δουλειά” ή “χωρίς αμφιβολία ναι, φέτος γεννήθηκε ένα παιδί μου”.
Δεν υπάρχει χρονιά που δεν έχω απαντήσει “ναι”. Ίσως γιατί είμαι παθολογικά αισιόδοξος, ίσως επειδή εκτιμώ αυτή την αισιοδοξία περισσότερο. Αλλά κυρίως επειδή το κριτήριό μου τα τελευταία χρόνια για την ευτυχία είναι ακόμα πιο φιλοσοφημένα απλό:
“Έχω μάθει κάτι σήμερα;” Κατανοώ τον κόσμο καλύτερα; To ερώτημα είναι σικέ. Δεν μπορείς να χάσεις αυτό το παιχνίδι παρά μόνο αν σταματήσεις να ακούς και να προσπαθείς. Οικονομικές κρίσεις, διαζύγια και ότι άλλο κι αν τύχει είναι όλα εξαιρετικές ευκαιρίες για εξερεύνηση και βελτίωση.
Έτσι στην τούρτα φωτογραφίζω 41 σεντς προς τιμή 41 χρόνων που πέρασαν με πιο πολλά μαθήματα από ότι υπάρχουν λεφτά στον κόσμο. Με πιο πολλούς φίλους από ότι υπάρχουν “ευχαριστώ”. Με πιο αληθινά δάκρυα χαράς από ότι υπάρχουν αράδες σε blog. Aν υπήρχε θεός θα ένιωθα την ανάγκη να τον λατρέψω για αυτά που έχω ζήσει. Επειδή δεν υπάρχει λατρεύω τους ανθρώπους και τον κόσμο που ζω.
