«Η άτιμη όλο κάνει κόλπα για να μην βλέπω τα παιδιά. Βάζει τις δραστηριότητές τους σε ώρες που δεν με βολεύουν. Για την διατροφή το κάνει σίγουρα.»
Αυτά και άλλα πολλά ακούμε συχνά. Είναι ο καλός και στοργικός πατέρας που ασχολιόταν συνέχεια με τα παιδιά αλλά η πανούργα μάγισσα πρώην γυναίκα του «του τα πήρε». Τώρα προσπαθεί να τα απομακρύνει με διάφορα κόλπα. Μπορεί και με μαγικά μήλα, δεν είμαστε σίγουροι.
Τα περισσότερα διαζύγια στην Ελλάδα πάνε ως εξής: σχέση δεν πάει καλά. Ή πριν ή μετά την άφιξη του παιδιού φαίνεται περισσότερο. Όλες οι αδυναμίες της σχέσης γιγαντώνονται. Η γυναίκα συνήθως στρέφει την προσοχή της στα παιδιά, ο άντρας στην δουλειά, στους φίλους, στα χόμπι ή σε άλλη γυναίκα. «Προσπαθούν» μεν αλλά δεν αλλάζουν κάτι. Το συζητάνε, πάνε σε σύμβουλο, ταλαιπωρούν μερικούς φίλους ή δεν λένε τίποτα σε κανέναν. »Ξαφνικά» ο άντρας φεύγει από το σπίτι γιατί δεν αντέχει άλλο. Ή επειδή κάποια άλλη γυναίκα του προσφέρει αυτά που θυμάται ότι του λείπουν από τον γάμο του.
Σχεδόν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί στην χώρα μας είναι σχεδιασμένοι γύρω από αυτό το σενάριο περίπου. Ο άντρας αναγκαστικά συνήθως είναι στην δουλειά, οπότε δεν μπορεί και να κρατήσει τα παιδιά. Τα περισσότερα διαζύγια είναι στα πρώτα χρόνια των παιδιών με τα μεγάλα ζόρια, ξενύχτια και έλλειψη σεξ/χρόνου για το ζευγάρι. Η γυναίκα, αναγκαστικά από την φύση της υπόθεσης γέννα και θηλασμού, θεωρείται ότι είναι στο σπίτι. Σχολεία, ψυχολόγοι, δικαστές και εφοριακοί, όλοι κάπως έτσι το φαντάζονται. Και έτσι γίνεται κατά κόρον.
Έχει αλλάξει βέβαια κάτι. Ο πατέρας που δεν αλλάζει πάνες δεν είναι πια τόσο συχνό φαινόμενο. Ο πατέρας που δεν ξέρει να κρατάει το μπιμπερό ή να αλλάξει το μωρό ομοίως. Ο «απών», εκείνος ο αυστηρός που ασχολείται μια στις τόσες, θα μείνει μόνο για ταινίες του Λάνθιμου σύντομα.
«Η μητέρα παίρνει πάντα την επιμέλεια των παιδιών. Ακόμα κι αν είναι πόρνη και ναρκομανής.» Μύθος. Ο νόμος εδώ και πολλά χρόνια είναι σαφής. Καμία διάκριση λόγω φύλου του γονέα. Θεωρητικά. Γιατί στην πράξη εμείς οι ίδιοι στην ελληνική κοινωνία φροντίζουμε ώστε να συντηρείται ο μύθος του αδικημένου πατέρα, πέφτοντας στην παγίδα των παλιών πρότυπων ξανά και ξανά στις σχέσεις και στους γάμους μας.
