Μια φορά πριν πολλά χρόνια έκανα ένα μεγάλο λάθος. Καθάριζα στην κουζίνα τη στιγμή που μπήκε η σκυλίτσα των γονιών μου. Έτυχε να έχω ένα παλιό κομμάτι σαλάμι που ετοιμαζόμουν να πετάξω. Και της το έδωσα. Ακόμα και τώρα, τόσο καιρό αργότερα, κάθε φορά που βρίσκει ευκαιρία, έρχεται τρέχοντας στην κουζίνα μου. Δεν της έχω δώσει ποτέ ξανά από τότε. Αλλά συνεχίζει να έρχεται…
Πολλοί πιστεύουν ότι “δεν υπάρχουν λεφτά να μοιράσουν”. Υποτιμούν χοντρά τις χιλιάδες θέσεις που μπορεί να κατασκευάσει ένας έμπειρος πρώην ΠΑΣΟΚος. Δεν χρειάζεται να είναι κανονικός διορισμός για να τα κονομάνε. Αλλά ακόμα περισσότερο υποτιμούν την εκπαίδευση του σκύλου που έχει υποστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια ο Έλληνας. Κάποτε κάποιοι του πέταξαν ένα σαλάμι. Δεν έφαγαν όλοι το πολύ, μερικοί μόνο την ξεραμένη άκρη, άλλοι μόνο το μυρίστηκαν. Αλλά τόσα χρόνια αργότερα ακόμα περιμένουν. Είχα γνωρίσει κοπέλα που έκατσε έξι μήνες στο υπουργείο πολιτισμού και μετά συνέχισε να πηγαίνει αμισθί για τρία χρόνια περιμένοντας τον διορισμό.
Φαντάζομαι κι αυτή, σαν την σκυλίτσα μου τους κοιτούσε τους πολιτικούς κάθε φορά πριν τις εκλογές…
