Νεκρός ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής. Από το 1924 ως σήμερα, ε, καλά το πήγε. Στα θετικά να πούμε ότι δεν ήταν Γάλλος, Αρμένης ο πατέρας του από την Τυφλίδα και Τουρκάλα η μάνα του. Ήταν από αυτά τα εκνευριστικά “παιδιά θαύματα”, τότε δεν είχαν “Γαλλία έχεις ταλέντο” αλλά τον έβαζαν παντού μέχρι που τον τσίμπησε η Εντιθ Πιαφ. Ως εδώ όλα καλά. Το μόνο πρόβλημα ήταν πάντα για εμένα τα τραγούδια του, τα tristesse chansons, το Γαλλικό ψυχομπούκωμα που λέω εγώ. Μεσιέ Κανιμπάλ και μπαρμπούτσαλα, δεν ακούγονται τώρα και ούτε μικρός δεν τα άντεχα που πες τότε δεν είχαμε και πολλές εναλλακτικές.
Ο τύπος είναι “όλα τα αλέθει” σε προσέγγιση, κάτι σαν τον Νταλάρα και τον Γιώργο Κατσαρό, ότι να’ναι πιάνει και το παίζει…ε, βασικά ίδιο. Δια της επιμονής και με διαρκείς περιοδείες κατάφερε να τον βάλουν και σε λίστες τύπου “οι μεγαλύτεροι τραγουδιστές του αιώνα” επειδή, ε, δεν πέθαινε και πούλαγε συνέχεια. Από αυτούς τους τραγουδιστές που νομίζουν ότι είναι και ηθοποιοί και ταλαιπωρούν τον κόσμο και στο σινεμά. Παίξε παίξε έγινε ψιλοσύμβολο και σε Unesco και OHE, οι Αρμένιοι τον έχουν για εθνικό ήρωα που πήρε τόσα λεφτά από Γάλλους πουλώντας δίσκους. Τι κι αν έλεγε παπαριές ωλκής σαν μωραμένος συνταξιούχος; Μια φορά πρότεινε να πάρουν τους κατατρεγμένους Χριστιανούς από τον Λίβανο και να τους πάνε στην Νότια Γαλλία, τα μαργαριτάρια και οι κοτσάνες του μόνο με την Άντζελα Δημητρίου μπορούν να συγκριθούν.
Τι κι αν φοράει πράσινο παντελόνι με φούξια γυαλιά, πηγαίνανε να τον δούνε σωρηδόν να τραγουδάει τα ίδια και τα ίδια κλαψιάρικα τραγούδια. Ο τύπος μοιάζει σαν αυτούς τους ξενοδόχους που συναντάς σε λιμάνι νησιού και αποφεύγεις. Κοντός και άσχημος αλλά νομίζει ότι είναι θεός. Πρέπει να είναι τα Γαλλικά, αυτό το εφέ που εντυπωσιάζει τις γκόμενες επειδή δεν καταλαβαίνουν τι λέει, αλλά το λέει στα Γαλλικά… Αντικειμενικά ο χειρότερος συνδυασμός καθότι και η φωνή του δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή όλοι οι κριτικοί τον έκραξαν για αυτό. Η φωνή του παρέμεινε κακή, αυτός παρέμεινε άσχημος και παράφωνος αλλά σταμάτησαν να του την μπαίνουν γιατί πούλαγε. Και βελτιωνόταν η τεχνολογία, οι παραγωγές και ενορχηστρώσεις γύρω του…ε, πούλαγε κιόλα.
Όσο γερνούσε, τόσο χειρότερα. Το περουκίνι ή ότι σκατά έβαλε στο μπροστινό μέρος της καράφλας, οι απίστευτες μπούρδες επί παντός επιστητού, μέχρι και για την Ελληνική κρίση έβγαλε πόρισμα με το ίδιο αγέρωχο παντογνωστικό υφάκι. Τα παραμύθια της χαλιμάς. Ότι η Μινέλι “πέρασε καλά” μαζί του (κλείσιμο ματιού), ότι όχι, δεν πήδηξε την Χέμπουρν ή την Μπριτ Έκλαντ (σιγά μη σου καθόταν ρε στούμπο!) και αοριστίες για καφενείο. Οι Γάλλοι τραγουδιστές που λένε Αγγλικό στίχο είναι ανόητοι, οι Γάλλοι καλύτεροι σε όλα από όλους και τέτοια. Δεν μπορείς να μην λάβεις υπόψη ότι έγραψε τόσες πολλές επιτυχίες. Παραδέχεται ότι το κάνει με ένα λεξικό ομοιοκαταληξιών που έχει πάντα μαζί του, ο άνθρωπος είναι για γέλιο και για κλάματα μαζί.
Τελοσπάντων τώρα πέθανε οπότε πρέπει να τα ξεχάσουμε όλα τα αρνητικά. Ή και όχι.