Περίμενα στην ουρά και ένας ευγενέστατος γιατρός μου έδωσε ένα χαρτί να διαβάσω. Καλογραμμένο και συγκινητικό. Ένα τυπικό απόσπασμα:
“Η εφημερία δε συνηθίζεται. Με τις εφημερίες δεν εξοικειώνεσαι. Οι εφημερίες αφήνουν κατακάθι. Αυτή η εργασία, λοιπόν, δε λογίζεται υπερωρία, δεν προσμετράται στο συντάξιμο χρόνο.
Αυτή η εργασία, με αυτούς τους όρους και αυτό το αποτύπωμα στις ζωές μας, είναι απλήρωτη εδώ και μήνες.
Γι’ αυτές τις απλήρωτες ώρες κάνουμε την επίσχεσή εργασίας και σας ζητούμε συγγνώμη για την ταλαιπωρία.
Κάποιοι από σας έχουν σημαντικότερα προβλήματα. Κάποιοι από εμάς επίσης.”
Μπράβο τους, σκέφτηκα, επιτέλους μια κοινωνική ομάδα που επικοινωνεί το θέμα της χωρίς ντουντούκες και χωρίς να κλείνει δρόμους. Βγαίνει ο γιατρός. Εξηγώ το πρόβλημα. “Α, όχι, σήμερα έχουμε επίσχεση, δεν είναι επείγον.” Δίπλα μου μια κυρία που είχε αλλάξει τρία λεωφορεία για να έρθει.
Πως ακριβώς κερδίζουν αυτοί οι εργαζόμενοι με την απεργία; Νομίζουν θα πάω εγώ τώρα στον υπουργό να απαιτήσω να πληρωθούν; Ή ότι θα πάω σε ιδιώτη γιατρό και με την απεργία του αυτή ουσιαστικά χαντακώνει την έννοια της δημόσιας υγείας; Όπως ακριβώς ξεφτιλίστηκε η Ολυμπιακή Αεροπορία πριν πουληθεί. Κανείς μας δεν θα θυμάται “τον παλιό καλό καιρό” που δούλευε ρολόι η δημόσια υγεία. Τότε που δεν υπήρχαν ουρές και σε εξυπηρετούσαν καλύτερα από ιδιωτικές κλινικές γιατροί που ήταν πιο έμπειροι. Όχι τώρα που σου κλείνουν το μάτι οι γιατροί να φύγεις μπαϊλντισμένος από το δημόσιο νοσοκομείο και να πας το απόγευμα στο ιατρείο τους.
Όπως και να το μετρήσεις, η απεργία σπάνια φέρνει αποτέλεσμα. Δεν κερδίζεις τον κόσμο, ακόμα και με εξαιρετικά καλογραμμένες επιστολές:
“Η ποιότητα της περίθαλψης εξάρταται και από τους όρους εργασίας του προσωπικού. Έχουμε όλοι ανάγκη από δωρεάν, δημόσια, υψηλής ποιότητας, περίθαλψη για όλους.”
Ναι, ωραία τα γράφετε. Αλλά για πολλοστή φορά εγώ δεν ικανοποίησα την ανάγκη μου για περίθαλψη. Και αν συνεχίσεις τις επισχέσεις εργασίας το μόνο που θα ικανοποιήσεις εσύ γιατρέ μου θα είναι να μείνεις άνεργος τελικά.
‘Ενα άλλο τυπικό απόσπασμα έλεγε:
«Τα τελευταία χρόνια ο καννιβαλισμός βάφτιζε κάθε εργασιακή ομάδα προνομιούχα. Κάθε διεκδίκηση παράλογη, συγκρινόμενη με μια χειρότερη συνθήκη. Θεωρούμε πως δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Πως οι ζωές μας βελτιώνονται μόνο μαζί κι όχι κόντρα η μία στην άλλη.»
Κομψά μεν, κανιβαλισμός δε, η επίθεση σε αυτόν που αντιστέκεται. Και μάλιστα με αναφορά στα προβλήματα που προυπήρχαν και δεν δημιούργησε η επίσχεση. Η μη εξυπηρέτησή σας στο 3ωρο της στάσης εργασίας (κατά το οποίο αντιμετωπίζονταν μόνο τα επείγοντα) δε συνιστά λόγο δυσαρέσκειας πολίτη αλλά πελάτη (όπως λέτε στο who is you). Και όπως -συμπτωματικά;- έλεγε προεκλογικά η Δράση (που οπωσδήποτε γνωρίζετε).
Η υποτίμηση του δημοσίου υπήρξε συστηματική προς όφελος του ιδιωτικού. Υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση, κομπίνες, ιδιώτευση εντός δημοσίου, λάσπη (κι ένα σωρό άλλα) ώστε να στραφούν οι όσοι -όσα- έχοντες στην ιδιωτική ασφάλιση και την ιδιωτική υγεία.
Δεν επιθυμώ να μακρυγορήσω. Και δεν θα απαντούσα κιόλας αν δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση η κατάληξή σας. Θέλω να ρωτήσω λοιπόν τι εννοείτε γράφοντας:
«Και αν συνεχίσεις τις επισχέσεις εργασίας το μόνο που θα ικανοποιήσεις εσύ γιατρέ μου θα είναι να μείνεις άνεργος τελικά.»
Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι η επίσχεση εργασίας λόγω απλήρωτης εργασίας οδηγεί στην ανεργία;
το πλήρες κείμενο για όποιον επιθυμεί βρίσκεται κι εδώ: http://www.newsnowgr.com/article/807139/i-efimeria-orizei-to-sympan-mas.html
Στον δημόσιο τομέα το έχουμε δει πολλές φορές πως γίνεται. Έχουν κοπεί τα κονδύλια άρα ζορίζεται η παροχή της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Όσοι δουλεύουν εκεί αρχίζουν απεργίες. Οι απεργίες στέλνουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι ζορίζονται ακόμα περισσότερο, κάνουν κι άλλες απεργίες. Το κοινό πλέον δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτούς και βρίσκει όπου μπορεί άλλες λύσεις. Κάποιοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι όσοι δουλεύουν εκεί είναι τεμπέληδες/χαραμοφάηδες/οπισθοδρομικοί… Όταν οποιοσδήποτε απειλεί τον δημόσιο οργανισμό, το κοινό πια δεν νοιάζεται γιατί έχει συσχετίσει την δημόσια αυτή υπηρεσία με απεργία, έχει ξεχάσει παλιά που τον εξυπηρετούσαν. (πχ στην υγεία είναι έντονο αυτό όσο γίνεται πιο δύσκολο να βγάλεις άκρη σε σχέση με παλιά που απλά έμπαινες σε ένα νοσοκομείο και είχες άριστη εξυπηρέτηση δωρεάν). Παρόμοιο έγινε με την Ολυμπιακή κλπ κλπ.
Στον δημόσιο τομέα το έχουμε δει πολλές φορές πως γίνεται. Έχουν κοπεί τα κονδύλια άρα ζορίζεται η παροχή της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Όσοι δουλεύουν εκεί αρχίζουν απεργίες. Οι απεργίες δεν ανακόπτουν την επίθεση στο δημόσιο. Η υποτίμηση στέλνει τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι ζορίζονται ακόμα περισσότερο, κάνουν κι άλλες απεργίες. Το κοινό πλέον δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτούς και ψάχνει όπου μπορεί άλλες λύσεις. Τις πληρώνει ακριβά. Κάποιους από τους ζορισμένους εργαζόμενους τους απορροφά και τους εκμεταλλεύεται το ιδιωτικό. Το δημόσιο αποψιλώνεται οι εναπομείναντες ικανοί και ανίκανοι ανεπαρκούν… Το κοινό δεν εξυπήρετείται, τα φτωχά στρώματα μη έχοντας άλλη λύση προστρέχουν. (γεμάτα είναι τα δυσλειτουργικά δημόσια). Θυμάται νοσταλγικά παλιά που εξυπηρετούνταν καλύτερα και κανιβαλικά θεωρεί ότι ήσανε καποιοι άλλοι πιο μαγικοί άνθρωποι που το κάνανε. Κι όχι κάποιες πολιτικές.
Η υγεία μετατράπηκε σε εμπόρευμα. Εντός κι εκτός δημοσίου. Πουλιέται κι αγοράζεται με όρους μαρκετινγκ. Έχει την ποιότητα και την αίγλη της διαφήμισης.
Πολύ ακριβό κουτί. Πολύ φτωχό περιεχόμενο.