Το παιχνίδι είναι απλό αλλά πανέξυπνο: σε μια πισίνα με βάθος 3 μέτρα τοποθετούμε μια σκακιέρα στον πάτο. Κάθε παίχτης έχει όσο χρόνο μπορεί να κρατήσει την αναπνοή του για να κάνει κίνηση. Οι αγώνες είναι γρήγοροι και το τηλεοπτικό προϊόν αρκετά ενδιαφέρον αφού είναι συνήθως και καλά γυμνασμένοι για να μπορούν μένουν περισσότερη ώρα κάτω.
Η Ε.Ο.Υ.Σ. (Ελληνική Ομοσπονδία Υποβρύχιου Σκακιού) γεννήθηκε όταν ο αείμνηστος Τάκης Πριναράκης ξεκίνησε αθόρυβα να φτιάχνει ομάδα το 1976 . Χωρίς λεφτά, αλλά με αγάπη και όραμα, μετέτρεψε μια παράγκα σε γραφείο και άρχισε να μαζεύει ταλέντα. Ο Τάκης είχε μόλις γυρίσει από την Ρωσία όπου το 
άθλημα τότε φούντωνε, ίσως λόγω και της ιστορικής αγάπης αυτού του λαού για το σκάκι. Εκεί μάλιστα το παίζουν και σε παγωμένες λίμνες, θέαμα ιδιαίτερα εντυπωσιακό.
Η πρώτη εποχή ήταν ρομαντική αλλά και στοχοπροσηλωμένη. “Γέλαγαν μαζί μας όταν πηγαίναμε στις πισίνες για προπόνηση”, θυμάται ο παλαίμαχος Θοδωρής Κουτσούκος. “Πηγαίναμε αναγκαστικά την νύχτα γιατί πιο πριν δεν βρίσκαμε κενό. Οπότε έπρεπε εκτός από την δυσκολία της βουτιάς και της αναπνοής, να κρατάς και φακό. Δεν βλέπαμε καλά καλά την σκακιέρα αλλά ο Τάκης πάντα μας έλεγε ότι όταν φτάσουμε στο Παγκόσμιο, θα τα δούμε όλα πεντακάθαρα.”
Με μικρά αλλά σταθερά βήματα, άρχισαν να έρχονται οι επιτυχίες. Πρόκριση στην Βαλκανιάδα, μετά στο Ευρωπαϊκό. Οι πρώτες θέσεις στο βάθρο ήρθαν από τα τσικό, το παιδικό, μετά το εφηβικό. “Όταν πήραμε το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό, δεν υπήρχε πια αμφιβολία”, μας εξηγεί ο Νίκος Χαλκίδης, πρώτο Έλληνας με τέτοια διάκριση. “Δεν ήταν ότι το κέρδισα εγώ. Ήταν ένα μεγάλο σταθερό τραίνο και ξέραμε ότι δεν μας σταματούσε τίποτα.” Το χρυσό μετάλιο χθες στις κορασίδες από την Τζένη Μπαρούλα λοιπόν ήταν αναμενόμενο. “Μισό αιώνα δουλεύω για αυτό”, λέει συγκινημένος ο Τάκης και δεν αφήνει το όμορφο κορίτσι από την αγκαλιά του.
Προφανώς η παραπάνω ιστορία είναι από το μυαλό μου. Μοιάζει όμως αρκετά με την ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα. Με αργά και σταθερά βήματα ήρθαν οι διακρίσεις. Κερδίσαμε το Euro2004 όχι σαν outsider αλλά σαν ανερχόμενη δύναμη. Αν δεν το κερδίζαμε τότε στην έδρα μας, θα το παίρναμε την επόμενη (που φτάσαμε στον τελικό) ή την μεθεπόμενη. Οι ελληνικές ομάδες από το 1987 και μετά διαπρέπουν παγκοσμίως. Σταθερά.
Ενώ στο ποδόσφαιρο….”έγινε το θαύμα”…”μέγας στρατηλάτης ο Ρεχάγκελ τους την έφερε”….ή πολύ απλά ήταν στημένο. Μια ομάδα που ποτέ δεν κέρδιζε πριν και ποτέ δεν κέρδισε μετά, λούστηκε σε μπλε φως, “το ήθελε ο Θεός” και στραβοπατούσαν όλοι οι άλλοι. Μια ομάδα που ποτέ δεν είχε την δύναμη να τρέξει στο τελευταίο εικοσάλεπτο, βγήκε (ντοπαρισμένη σίγουρα) στην παράταση και έτρεχε σαν τον Ben Johnson.
H ίδια ομάδα μετά από λίγες εβδομάδες έχανε από την Αλβανία. Και φτάσαμε στις Νήσους Φερόε για να αρχίσετε όλοι να σκέφτεστε επιτέλους ότι μπορεί ο ίδιος πρόεδρος της Fifa που έστηνε όλα τα άλλα, να το έστησε και αυτό.
Καλά ξυπνητούρια. Πάρ’τε μια βαθιά ανάσα και κατεβείτε να δείτε την σκακιέρα…
