Συχνά κάποιος φίλος ή γνωστός που έχει καιρό να δει κάποια από τα παιδιά μου λέει “πω, πω, έχουν μεγαλώσει/ωριμάσει/ψηλώσει/αλλάξει πολύ τα παιδιά!” Εγώ που είμαι μαζί τους κάθε μέρα δεν μπορώ καν να συλλάβω το μέγεθος στο οποίο αναφέρεται. Γιατί πολλές φορές ανάμεσα στην στιγμή που τους αφήνω στο σχολείο και την επιστροφή τους το νιώθω έντονα. Ξυπνάνε το πρωί και σου ρίχνουν ένα νέο βλέμμα…
Είναι σαν να μαθαίνεις απέξω ένα ολόκληρο ανθρώπινο γονιδίωμα. Δεν το χωράει ο νους. Ούτε συναισθηματικά μπορούμε να το διαχειριστούμε πλήρως. Τους φορτώνουμε στερεότυπα. “Έτσι κάνει ένα εξάχρονο” ή “είναι πολύ μικρή να σκεφτεί κάτι τέτοιο φαντάζομαι…”
Αλλά αυτά τα απίθανα ανθρωπάκια, αν τα αφήσουμε, μπορούν να μας μάθουν πολλά περισσότερα.