“Έχω μια συνάδελφο, κουκλίτσα του βουντού αληθινή, την λένε Μελίνα εκ του Συμέλα, την αντιπαθώ πολύ ” τόσο, που σιγά μην κάτσω να βρω ρίμες να γράψω μιούζικαλ για χάρη της. Προτιμότερο να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο : “Πως να σκοτώσετε μια καριόλα.”
Όταν μας πρωτοήρθε ήταν μέσα στις γλύκες, το νάζι, τα βυζιά απόξω και τα μυαλά αγνοούμενα.
Έλαβε θέση και προθυμοποιηθήκαμε να της δείξουμε την δουλειά, τις υποχρεώσεις του πόστου της. Κάθισε στην καρέκλα,φάτσα στον υπολογιστή της κι από δίπλα εμείς στα ταχύρυθμα μαθήματα για την εκπαίδευσή της. Κοιτούσε, νομίζαμε προσεκτικά. Μας πήρε ελάχιστο χρόνο να αντιληφθούμε πως χάζευε την οθόνη όπως κάνουμε αποχαυνωμένοι μπροστά σε ενυδρείο.
Η αρμονική συνεργασία μας γρήγορα πήγε περίπατο, ράγισε σαν αυτό που γίνεται με το γυαλί που δεν ξανακολλάει και δεν ξέρω αν γίνεται με άλλα υλικά που καλύτερα θα περιέγραφαν τη φύση της Μελίνας π.χ. το τούβλο.
Όχι μόνο είναι αργόστροφη σαν τα καζάνια του Τιτανικού που καίγαν κάρβουνο, αλλά θεωρεί πως κάνει τη σημαντικότερη δουλειά, άρα κουράζεται και συνεπώς θα πρέπει να αναλάβουμε κομμάτια της δικής της δουλειάς, πέρα από τις ασήμαντες αρμοδιότητές μας.
Η τέλεια αρχική της εικόνα, αντικαταστάθηκε από μια υστέρω που φωνάζει, δεν δίνουμε σημασία, συνεχίζει να απαιτεί, δεν δίνουμε σημασία, κλαίει γοερά, δεν δίνουμε σημασία καθώς φανταζόμαστε να της χώνουμε το κεφάλι στον καταστροφέα εγγράφων κι έτσι όπως θα γίνεται κομματάκια να της φωνάζουμε: “Βούλωστο γαμιόλα” αν και συνήθως γυρίζει αν πούμε καριόλα. Αυτό το έμαθε.
Μετά από κάθε διαφωνία υποτίθεται ότι τα ξαναβρίσκουμε έως το επόμενο αλλεργικό επεισόδιο όλων των υπολοίπων με την ύπαρξη που τρίβεται στα μούτρα μας σε οκτάωρη βάση. Μέχρι και ο προϊστάμενος την πήρε πλέον είδηση, εφόσον την αφήνουμε ξεκρέμαστη λόγω παντελούς έλλειψης συναδελφικής αλληλεγγύης και της τα χώνει και αν πω ότι στεναχωριόμαστε θα σας γελάσω.
Ειδικά οι γυναίκες του γραφείου την έχουν ένα άχτι αλλά έτσι εύκαιρη όπως είναι τους λέει τα γκομενικά της που έχουν το αγάμητο του Πάπα. Έχει τέτοια έλλειψη του σεξ, που δεν καταλαβαίνει πως η λύση είναι στο χέρι της. Της το έχουν πει άπειρες φορές αλλά δεν εννοεί να πιάσει το νόημα. Και μετά όλες χαχανίζουν και γελάει κι ο γκόμενός της που δεν έχει.
Και δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε την χαζή, εφόσον μόνη της περηφανεύεται πόσο έξυπνη είναι. Περιμένουμε ώσπου να έρθει μπροστά της μια πόρτα με πινακίδες “Ωθήσατε/Έλξατε” να αποδείξει πόσο ηλίθια είναι. Δεν σχολιάσαμε την βδομάδα που κάθε πρωί παραπονιόταν για τη μυρωδιά της πόλης. Ενδιαφερθήκαμε όμως, ψάχναμε να βρούμε ποιος άφησε τα σκουπίδια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της και να μάθουμε τον μαγικό τρόπο που το κατάφερε.
Αυτό το διάστημα έχουμε βρει μια σχετική ησυχία εκτός του Αντώνη δηλαδή, που η Μελίνα πολιορκεί μάταια. Ο Αντωνάκης, παντρεμένος για μια δεκαετία τώρα, είναι ο πιο πράος άνθρωπος στο γραφείο, παρόλα αυτά δείχνει πως δεν θα ανεχθεί τις κρούσεις και τον φοβόμαστε γιατί προχτές δήλωσε πως θα της ρίξει “μπούφλα κατακέφαλα δεν πα να ‘ναι γυναίκα“.
Το είδε στο φλυτζάνι και η κωλοπετσωμένη που κάθεται απέναντί της. “Λίγα τα ψωμιά της λεγάμενης εδώ μέσα,ο ντελβές όμως είναι σκοτεινός και δε ξεχωρίζω ποιος θα την φάει λάχανο.Ο διευθυντής ή ο Αντώνης;”
Για τυχόν έκτακτες εξελίξεις θα βγούμε στον αέρα με έκτακτο δελτίο.
Φωτογραφία: © Howard Schatz