Καθότι ακούγονται κάθε τόσο ιδέες για αναβίωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων, σκέφτηκα να οπτικοποιήσω το σύγχρονο πρόβλημα ενός στρατιώτη με δάχτυλο στην σκανδάλη. Πες ότι βλέπεις έναν Αφγανό κρυμμένο σε μια τρύπα. Βαράς με το Javelin, το υπερσύγχρονο σύστημα βρίσκει τον στόχο με την υψηλή του τεχνολογία και μόλις ξόδεψες….140 χιλιάδες δολάρια. Από πάνω από την τρύπα όμως είναι και μια εγκατάσταση με μυδράλιο ή όλμους. Να προτιμήσουμε το Hellfire, επίσης hi-tech και θα μας κοστίσει “μόλις” 110,000 για να ξεφορτωθούμε και αυτούς τους εχθρούς μας.
Αν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τανκ, καλούμε το βαρύ ιππικό. Αλλά κάθε φορά που πέφτουν τα “έξυπνα” αυτά όπλα φεύγει σχεδόν 1.5 εκατομμύριο. Και βέβαια δεν τα καλούν μόνο για τανκ αλλά και για πιο απλές περιπτώσεις. Δηλαδή δεν είναι βέβαια πάντα προσεκτικές στρατηγικές αποφάσεις, παρά το μεγάλο κόστος. Συχνά χρησιμοποιούνται τέτοια υπερόπλα εναντίον οπλισμένων…βοσκών.
Υπάρχει μπίζνα για πιο φτηνά “έξυπνα” οπλικά συστήματα. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θέλει να προσπαθήσει να μπει σε αυτό το πολύ βρώμικο παιχνίδι. Τι σόι άνθρωποι σχεδιάζουν και πουλάνε με επιτυχία τέτοια πράγματα; Κρίση ξεκρίση δεν υπάρχουν άλλοι χώροι να εξειδικευτούμε και να εξάγουμε σαν χώρα καλύτερα; Μήπως αφού έχουμε ξεπεράσει σαν χώρα τουλάχιστον αυτά τα δυο (σχεδιασμό οπλικών συστημάτων και πυρηνικά) δεν είναι ψιλοαυτονόητο ότι πρέπει να τα αφήσουμε μια και καλή πίσω μας;
