Στην ιστορία της τέχνης τα σταυροδρόμια των λαών ήταν πολύ συχνά κοιτίδες νέων πραγμάτων. Πιο κοσμοπολίτικα, πιο ανοιχτόμυαλα, πιο δυναμικά. Αυτό πάντα μετατρέπεται και σε οικονομική ευμάρεια. Στη Λέσβο που τώρα γκρινιάζει για τις ροές, κάποτε μεγαλουργούσε η Σαπφώ, εμπνευσμένη από όσα άκουγε στο λιμάνι από εμπόρους και ναυτικούς. Λυρική ποίηση που ίσως γεννήθηκε στην Αίγυπτο, σε άλλο μεγάλο σημείο συνάντησης πολιτισμών. Το ερωτικό κάλεσμα του Σολομώντα που κάπως τρύπωσε στον χριστιανισμό, δεν φυλακίζονται οι στίχοι σε σύνορα. Όπως σήμερα έρχονται άνθρωποι χωρίς βαλίτσες, ταξίδευαν και τότε στη Μεσόγειο με μόνο τα τραγούδια τους στην πλώρη.
Ωραία δεν θα ήταν αν σε αυτήν την χώρα που πάντα ήταν σταυροδρόμι, αντί για τρομολαγνεία και απειλές ψάχναμε το Ενδιαφέρον, το Καινούργιο και το Ωραίο; Όταν σε χτυπάει το κύμα, όταν λυσσομανάει ο άνεμος και δεν ακούς παρά μόνο την σκέψη σου από στον ορυμαγδό , τα τραγούδια της κοινής μας θάλασσας είναι ίσως το μόνο που θα μας μείνει.