Στό Πορτραίτο της Ευρώπης, τοϋ Salvador De Madariaga, πρώην καθηγητή των Ισπανικών Μελετών στό Oxford, ύπάρχει ένα θαυμάσιο κεφάλαιο μέ τίτλο «Γερμανία και Αγγλία». Έκεϊ ό συγγραφέας λέει ότι γιά τούς Γερμανούς, ή μουσική εϊναι ή ύπέρτατη τέχνη και ότι μέ τόν Bach και τόν Beethoven πέτυχαν τή δημιουργία φόρμας χωρίς περιεχόμενο, πού είναι ή άνώτερη αισθητική μορφή της φόρμας. Γράφει: «Οί Γερμανοί ξεχωρίζουν σάν τό έθνος πού ή φιλοσοφία του άσχολείται άμεσα μέ τή ρευστή νεφελώδη άτμόσφαιρα της σκέψης γιά τή σκέψη. Ξεχωρίζουν έπίσης και γιά τήν ένέργεια και τήν προσπάθεια πού έχουν άφιερώσει, γιά νά θυμηθούμε μιά θαυμάσια έκφραση τοϋ Unamumo στήν τέχνη τοϋ νά «Σκαλίζουν τήν ‘Ομίχλη».
Ίσως, λοιπόν, δέν είναι σύμπτωση πού ό Hahnemann ήταν Γερμανός, ότι δύο άπό τούς διασημότερους μουσικούς τοϋ κόσμου ένδιαφέρονται γιά τήν ομοιοπαθητική και ότι σέ μιά άλλη μεγάλη χώρα, τήν Ινδία, ύπάρχουν πολλοί διπλωματούχοι ομοιοπαθητικοί.
Προσέξτε τή φράση, «Σκαλίζοντας τήν ‘Ομίχλη». Σίγουρα, σάν ομοιοπαθητικοί, αύτό άκριβώς δέν κάνουμε γιά περισσότερα άπό 200 χρόνια; “Εχουμε πρακτική έμπειρία, ξέρουμε ότι μπορούμε νά πετύχουμε άπτά άποτελέσματα μέ μιά ποικιλία φαρμάκων μας – άπό φυτά, μέταλλα, άράχνες, ορυκτά, δέντρα, βότανα – τά όποια άραιώνουμε τόσο πολύ πού, γιά πολλά χρόνια, ικανοί έπιστήμονες άρνουνται νά πιστέψουν ότι έχουν κάποια άξία. ‘ Η άπειροελάχιστη δόση είναι αύτό πού δέν μπορούν νά καταλάβουν καί νά δεχτούν οί ύλιστές, καί γι αύτό θά της άφιερώσουμε καί ιδιαίτερο κεφάλαιο.
Ό Hahnemann άπογητευόταν όλο καί περισσότερο μέ τήν κατάσταση της ιατρικής τό δέκατο όγδοο αιώνα. “Οταν μετάφραζε τό Materia Medica τοϋ Cullen, άρχισε νά άναρωτιέται αν ή φλούδα τής κιγχόνης (Κινίνη) θά μπορούσε νά χρησιμοποιηθεί γιά τήν θεραπεία τοϋ πυρετού, καί πειραματίσθηκε πάνω στόν έαυτό του μέ μικρές ποσότητες κινίνης. Πρός έκπληξή του διαπίστωσε ότι μπορούσε νά προκαλέσει όλα τά συμπτώματα τοΰ ρίγους, τοΰ πυρετού καί τής άρρώστιας καί άπό κεί άρχισε νά έπεξεργάζεται μιά τελείως καινούργια – ή μάλλον ξεχασμένη άπό καιρό – μέθοδο φαρμακοθεραπείας, τής όποιας τήν άποτελεσματικότητα άρχισε νά άποδείχνει έμπειρικά πάνω στόν έαυτό του καί τούς φίλους του. “Ετσι άρχισε νά «Σκαλίζει τήν ‘ Ομίχλη». ‘ Η άπειροελάχιστη δόση δέν ήταν τότε μέρος τής μεθόδου του, άλλά ή έμπειρία καί ή προσεχτική τήρηση άρχείων γιά κάθε άσθενή πού θεράπευσε, τοϋ έδειξε τήν άξία τής χρήσης ένός μόνο φαρμάκου, στή μικρότερη δυνατή δόση πού μπορούσε νά προκαλέσει μιά άντίδραση.
Μόνο ένας Γερμανός θά μπορούσε νά τό καταφέρει αύτό. “Ενας μεθοδικός Γερμανός, πού ένδιαφερόταν γιά όλα, άκόμα καί γιά τή μουσική, τά μαθηματικά καί τήν πρακτική έφαρμογή τής φόρμας χωρίς περιεχόμενο.
Τι έκανε εδώ ο υπερασπιστής της ομοιοπαθητικής; Δυο έξυπνες, πολιτικάντικες υπερβάσεις. Από την μια το τοπίο είναι ομιχλώδες. Κάτι σαν το “όλοι φάγαμε” του Πάγκαλου! Σκοπός της επιστήμης είναι να βγάζει συγκεκριμένα μετρήσιμα συμπεράσματα. Αλλά όχι! Η ομοιοπαθητική δεν πέφτει σε αυτό το επίπεδο! Δυο αιώνες τώρα, ακόμα στην ομίχλη είναι… Από την άλλη μπερδεμένα και τα “φάρμακα”. Η ομοιοπαθητική δεν έχει καμία παντελώς σχέση με την βοτανοθεραπεία. Μέταλλα, αράχνες και ορυκτά λέει πιο πάνω…και απορεί γιατί δεν τους παίρνουν στα σοβαρά!
Μπλέκει επίσης με μαεστρία το θέμα της κινίνης, ουσία που είναι θρίαμβος της κλασσικής ιατρικής. Λέει ότι “πειραματίσθηκε πάνω στόν έαυτό του μέ μικρές ποσότητες κινίνης.” Μα σε ομοιοπαθητική δυναμοποίηση δεν θα είναι μικρή η ποσότητα, θα είναι ανύπαρκτη! Και δεν μπορεί (σε αντικειμενικές συνθήκες μέτρησης) να προκαλέσει οποιοδήποτε σύμπτωμα σε άνθρωπο με αυτό!