100% αληθινή ιστορία – σοβαρότατα. (Δεν έχω ιδέα γιατί πρέπει να την μοιραστώ αλλά την θυμήθηκα τώρα και πρέπει να γραφεί κάπου.)
Πριν πολλά χρόνια, έτσι βραδιάτικα έφυγα από το γραφείο και πήρα ταξί. Θα είχα πάει το αμάξι στο service, δεν θυμάμαι γιατί πήρα ταξί. Θυμάμαι ότι μπήκα και ήταν πολύ ζεστή η θέση του συνοδηγού.
“Ναι, ναι!” μου λέει γελώντας ο ταρίφας.
-Τι ναι, ναι;
“Αν σου πω τι καθόταν εκεί πριν λίγο…”
-Ε, πες.
“Μια ΜΟΥΝΑΡΑ, 25 χρονών το πολύ.”
-Και;
“Έχει μόνιμο πελάτη έναν γέρο εδώ κοντά. Έχει κι ένα τσαντάκι με δονητές, πάει εκεί, μαλακίζεται μπροστά του και φεύγει. Την πληρώνει (δεν θυμάμαι το ποσό, αλλά ήταν αρκετά λεφτά για την εποχή.)”
-Και εσύ την έχεις μόνιμη πελάτισσα;
“Ναι, είναι κάτι μήνες τώρα. Μου δίνει και μπουρμπουάρ σχεδόν πάντα γερό. Αλλά δεν την ακουμπάω εγώ. Έχω άλλη, μια Ρουμάνα έχω σπιτώσει σε ένα διαμερισματάκι.”
-Καλή;
“Θεά. Δεν μπορείς να φανταστείς φίλε μου. Πάω το μεσημέρι σήμερα να κάνω ένα ντους μετά την βάρδια και μπήκε στο ντους και μου έκανε πίπα με Σπράι (Sprite) στο στόμα. Φοβερό πράγμα σου λέω.”
A, ναι, θυμήθηκα γιατί σας την έγραψα την ιστορία:
1. Να τσιγκλάτε ταρίφες, είναι χρυσάφι οι ιστορίες τους.
2. Υπάρχουν επαγγέλματα προσοδοφόρα που φέρνουν χαρά σε ηλικιωμένους.
3. Αν δεν έχετε δοκιμάσει πίπα με Σπράϊ, να δοκιμάσετε. Παράπονα στη Ρουμάνα αν δεν σας αρέσει μετά. Δεν είμαι σίγουρος αν γίνεται και με Κόκα Κόλα.
.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης κάνει τον κόσμο μας καλύτερο, one πίπα με Sprite at a time.