Το μη-θέμα με αυτό που έγραψε ο Βαλλιανάτος για τον Μητροπάνο με ιντριγκάρει προσωπικά. Γιατί φέρνει στο προσκήνιο μια παλαιοκομματική προσέγγιση της επικοινωνίας η οποία είναι εξόχως υποκριτική. Μου θυμίζει την ταινία με τον Robin Williams ως υποψήφιος πρόεδρος που τα λέει τα πράγματα όπως είναι.
http://www.youtube.com/watch?v=iVhK8_w0C_o
Αν ο Μητροπάνος χτύπαγε κατά λάθος το γόνατό του σε μια γωνία και έριχνε μερικές ΧριστοΠαναγίες κάπου που τύχαινε να τον γράψει με κάμερα και να καταλήξει στο YouTube θα τον κατηγορούσαμε σαν αντίθρησκο; Χαρτογραφώ πρόχειρα εδώ τον ειρμό μου:
Αν ζούσε ο Μητροπάνος και έκανε δημόσιες δηλώσεις υπέρ του ΚΚΕ (όπως έχει κάνει κατά καιρούς) είμαι σίγουρος ότι οι ίδιοι που κόπτονται τώρα θα τον είχαν ξεσκίσει στα ειρωνικά σχόλια. Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Το θέμα είναι ότι ειδικά αν είσαι φιλελεύθερος πρέπει να υπερασπιστείς το δικαίωμα και την υποχρέωση του Βαλλιανάτου να φέρει στο προσκήνιο το θέμα της ομοφοβίας με αυτή την ευκαιρία. Οι αντιδράσεις, οι οποίες επικεντρώνονται σε κάποιο ασαφές θέμα στυλ και όχι στην ουσία του προβλήματος, δείχνουν ότι είχε δίκιο. Η ελληνική κοινωνία είναι ομοφοβική και ποτέ, ούτε τώρα, δεν το συζητάει κανείς.
Αν (δυστυχώς “όταν” πρέπει να λέμε…) σπάσουν στο ξύλο απόψε κάποιον gay στην Αθήνα πέντε νταλικιέρηδες ακούγοντας Μητροπάνο στην διαπασών αντιστρέφεται το ερώτημα της ευαισθησίας μας;