Πριν πεθάνει,
μια φορά τουλάχιστον,
πρέπει.
Να φιλήσω τα χέρια του πατέρα μου,
όχι γιατί με αγκάλιασαν μωρό,
με φύλαξαν,
με έβαλαν, με κράτησαν σε δρόμους καλούς.
Ούτε γι’αυτά που μου’δειξαν,
πράγματα που κουβάλησαν,
ψωμιά που μου’φτιαξαν
και μάχες που πολέμησαν για εμένα.
Τα χέρια που φιλώ πατέρα
είναι αυτά που όλο φτιάχνουν,
χτίζουν, μπαλώνουν
και δημιουργούν.
Με αυτά τα χέρια με’φτιαξες,
μ’αυτά θα σε θυμάμαι.
