Θα μπορούσες να κάνεις απλά καλά οτι κάνεις σαν παιχνίδι και να το απολαμβάνεις χωρίς να σε ‘τρώει’ το αγχος της τελειότητας. Κάθε φορά που επιδιώκεις την τελειότητα κυνηγάς μια ουτοπία ενα απιαστο όνειρο – σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του. Αλλο το να επιδιώκεις να κάνεις οτι καλύτερο μπορείς κάθε φορά αξιοποιόντας τις δεξιότητές σου κάθε στιγμή στο επακρο και αλλο να στοχεύεις να εισαι μια τέλεια μητέρα. Στην πρώτη περίπτωση εστιάζεσαι στην αποτελεσματικότητα και θα είσαι πιο χαλαρή ενω στην δεύτερη θα αγχώνεσαι και θα μένεις με το αίσθημα ενος ανεκπλήρωτου στόχου.
Ειναι τελείως διαφορετικό το να επιδιώκεις να είσαι μια αποτελεσματική μητέρα απο το να αγωνίζεσαι να είσαι τέλεια μητέρα.
Φυσικό δεν είναι το καθημερινό κυνήγι της τελειότητας και η υπερπροσπάθεια να οδηγούν στην τελική σωματική και ψυχική σου εξουθένωση? Το κυνήγι της τελειότητας στον ρόλο της μητέρας σε θυματοποιεί αφου ξεχνάς τους υπόλοιπους ρόλους σου. Τα παιδιά δεν θέλουν να βλέπουν μια μητέρα ‘θύμα’ ουτε δυστυχισμένη να ‘τρέχει’ απο το πρωί μέχρι το βράδυ να τα προλάβει ολα και νά είναι κουρασμένη για να παίξει μαζί τους η χωρίς διάθεση και χρόνο να τα ακούσει.
Θέλουν να τα αγαπάς, να τους το λές και να το δείχνεις, να τα αναγνωρίζεις σαν ισότιμα μέλη της οικογένειας, να αφιερώνεις χρόνο να τα ακούσεις και να τους δίνεις την ευκαιρία να συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού. Αντιλαμβάνομαι πως δεν σε εκπαίδευσε κανείς να είσαι μητέρα και ολα αυτά σου φαίνονται ‘βουνό’. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι θα πεί τελειότητα ουτε είναι κριτές κάποιας επιτροπής που σε αξιολογούν σύμφωνα με κάποια πρώτυπα που εχουν στο νου τους.
Εγω σαν παιδί δεν εκρινα την μητέρα μου αν εκανε τα πράγματα τέλεια η οχι – αλλωστε για ενα παιδί η δική του μητέρα ουτως η αλλως είναι στα μάτια του ιδανική – αυτό που ολο κι ολο ηθελα ηταν να μου δείχνει και να μου λέει οτι μ’αγαπά.
Για τα παιδιά είσαι απλά η μαμά τους και σ’αγαπάνε οπως είσαι.
Αν ρωτήσεις ενα παιδί τεσσάρων ετών ποιά μαμα είναι τέλεια τι φαντάζεσαι οτι θα σου πεί?