Τελικά, μάλλον by default όταν μπαίνεις στην πολιτική παθαίνεις ένα είδος ουφοποίησης.
Ίσως να είναι ένα είδος επιβίωσης, ένα είδος μηχανισμού άμυνας, για τον επαγγελματία βουλευτή, για να αντέξει τόση σαπίλα, να αρχίζει να αργοσαπίζει και ο ίδιος και ως αντίπαλο δέος να φουντώνει ο κυνισμός του, που έρχεται ως Glade λεβάντα να διασκευάσει τη δυσωδία που εκκρίνει.
Είναι η μόνη λογική εξήγηση που ως πρόβατα μπορούμε να βρούμε, ώστε να αντέξουμε και να μην αρχίσουμε να πετάμε τις τσουκνίδες και τα χορτάρια που βοσκάμε προς πάσα κατεύθυνση, όταν ακούμε ότι τα λαϊκά παιδιά, από τον κύκλο των καημένων βουλευτών, τύπου Τζαμτζή, κάνουν και το σκατό τους παξιμάδι προκειμένου να ζήσουν αξιοπρεπώς με 5.450 ευρώ μισθό, τη στιγμή που η πλειοψηφία του μέσου Έλληνα ζει με 400, ή δε ζει καθόλου.
Επιτέλους, μπουκώστε τους κάποιοι τα σκατά τους και τα παξιμάδια τους, να μην ανοίγουν το στόμα τους, μάθετέ τους πριν μπουν στο επάγγελμα, να συγκρατούν τον καημό τους να κοιμούνται τυχάρπαστοι και να ξυπνάνε λεφτάδες μέσα σε μια νύχτα…
Νησάφι με το φαγοπότι σε αυτή τη χώρα… Βαρεθήκαμε!