“Χρειάζομαι τουαλέτα επειγόντως.”
-Να, εκεί έχει μια.
“Ουφ, ευτυχώς γιατί θα σκάσω. Είναι ώρα τώρα που μου έρχεται.”
-Αγάπη μου να σου πω κάτι πρώτα;
“Πες το γρήγορα και να περπατάμε προς τα εκεί όμως!”
-Είμαι έγκυος.
Σταμάτησε. Την αγκάλιασε. Φιλήθηκαν ώρα. Είχε ένα χαμόγελο, μια λάμψη σαν να ήταν αυτός έγκυος. Κάθισαν και μίλησαν για ονόματα που τους αρέσουν. Πως θα φτιάξουν το δωμάτιό του παιδιού. Αν θα του πάρουν σκύλο αμέσως ή μετά. Πως θα το ανακοινώσουν στους γονείς τους. Τι θα του μάθουν, πως θα παίζουν, που θα πάνε διακοπές. Με ενθουσιασμό περνούσαν μια μια τις στιγμές της καθημερινότητάς τους και πως θα είναι απείρως καλύτερες όλες με το μωρό.
Νύχτωσε κι αυτός ακόμα της χάιδευε την κοιλιά και την φιλούσε τρυφερά, πάντα με το ίδιο χαμόγελο στα χείλη. Με το ίδιο χαμόγελο κοιμήθηκαν κι οι δυο.
Τελικά κάποια πράγματα μέσα μας είναι πιο δυνατά κι από το κόψιμο.
.
.
O Αλέκος Γκονζαλεζίδης αν μπορούσε εκτός από κείμενα θα έσπερνε παιδιά σε όλο τον κόσμο. Στο Μεξικό τον έχουν σταμπάρει και όταν φτάνει στο αεροδρόμιο χτυπάνε με ειδικό τρόπο οι καμπάνες για να φυλάγονται οι γυναίκες.