Αν με ρωτήσεις “γιατί σου αρέσει ο Tom Waits;” θα απαντήσω ότι δεν μου αρέσει. Ενίοτε τον λατρεύω. Μερικές φορές οι λέξεις είναι τελικά μουσική. Τον αποζητώ σε ιδιαίτερες στιγμές σαν παιδική ανάμνηση όταν σε έχουν πιάσει Ιρανοί και σε βασανίζουν στη φυλακή για να επιβιώσω. Για να αναπνεύσω. Η πραγματικότητά μου χρειάζεται την φαντασία όπως μια λάμπα την πρίζα της. Κι η φαντασία την πραγματικότητα όπως ένας τυφλός το ραβδί του.
Ο Tom Waits δεν τραγουδάει. Ακούγεται σαν να είχε ατύχημα μικρός με τις φωνητικές χορδές του. Μπορεί να τον άφησαν μωρό σε φρέσκια άσφαλτο και κατάπιε δυο κιλά χαλίκι και καυτή πίσα. Προσπαθεί κάθε τόσο να συναντήσει την νότα που φαντάζεσαι ότι θα τραγουδούσε. Έχει ακουστικό αστιγματισμό. Και η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που θα ερχόταν και αυτό που τελικά βγαίνει από μέσα του είναι τέχνη με κεφαλαίο Σ, σκατά δηλαδή, βαθιά στα σκατά βουτηγμένος πάντα. Μην κοιτάς πίσω γιατί μπορεί κάποιος να σε πλησιάζει.
Δεν θα βάλω φωτογραφία του γιατί δεν πρέπει να τον δείτε αλλά να τον ακούσετε. Σαν Μπουκόφσκι του πενταγράμμου κινείται σε κάποια σιχαμένη παραγειτονιά στην κωλοτρυπίδα της πόλης πάντα κι εκεί βρίσκει τον έρωτα στο ουίσκι, το πιάνο και τις πουτάνες, όχι με αυτή τη σειρά ίσως ή μπορεί και όλα μαζί. Ο διάβολος λέει είναι μεθυσμένος θεός. Δεν θα αρχίσω να εξυμνώ συγκεκριμένα τραγούδια του γιατί μπορεί εγώ να είμαι γκαβός και τα έλιωσα στα βινύλια, μπορεί να έφταιγε κάποια γκόμενα παλιά, ο καιρός ή το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Έχει τόση κάβλα που όταν χαράζει και ανοίγει ο ουρανός μπορεί να γαμήσει την σχισμή.
Ο Tom Waits είναι ωμός και γελοίος. Όσο πρέπει για να τον λατρεύω.
(Με πλαγιασμένα τα πράγματα που έχει πει ο ίδιος ο Tom Waits, τα υπόλοιπα δικές μου προσωπικές απόψεις, στο www.grass.social δεν έχω ιδέα αν αρέσει στους άλλους παραγωγούς, ας βάλουν δικό τους τραγουδοποιό της εβδομάδας αυτοί.)