“Δεν καταλαβαίνω γιατί παίζει live αφού τον ενοχλεί τόσο πολύ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος γκρινιάρης.”
(Ray Manzarek περιγράφει την πρώτη φορά που είδαν τον Van Morrison από κοντά.)
“Ήταν πολύ νέος όταν τον συναντήσαμε αλλά από τότε ήδη φαινόταν κουρασμένος. Με ρώτησε αν βαριέμαι να παίζω live και να είμαστε στον δρόμο για συναυλίες και του είπα ότι είναι ότι πιο συναρπαστικό για εμάς.”
Ο Morrison άρχισε από πολύ μικρός, λογικό ήταν να έχει κουραστεί. Το “Gloria”, αυτό το σαχλοτράγουδο το έγραψε 18 χρονών και είναι ακόμα κυρίως αυτοσχεδιασμός στα live και μπορεί να το τραβήξει και κάνα εικοσάλεπτο σε διάρκεια, από αυτά τα ανόητα maxi version όπου ανησυχείς μήπως έχει πεθάνει ή θα πεθάνει ο βρωμιάρης σκατόγερος επιτέλους. Από μουσική, οκ, δεν πολυσκαμπάζει. Τόσο το Astral Weeks όσο και το Moondance όταν μάντρωσε μουσικούς για να τα ηχογραφήσει δεν τους έδωσε παρτιτούρες ή λεπτομέρειες. “Θα παίζω εγώ κι ακολουθήστε”, τους είπε, “και μην με πολυενοχλείτε.”
O γκρινιάρης ξέρει καλύτερα. Το “Brown Eyed Girl” που το έχουν σε λίστες ως από τα καλύτερα όλων των εποχών ο ίδιος το θεωρεί χάλια τραγούδι, του την σπάει που του το ζητάνε στα live και λέει ότι “έχω γράψει 300 καλύτερα από δαύτο” όταν του το αναφέρουν. Είναι τόσο γεροπαράξενος που μια φορά που του ήταν ότι τον θαυμάζει ο Bruce Springsteen ενοχλήθηκε και του τα έχωσε και του δημοσιογράφου και του Springsteen! Σε μια συναυλία δεν έβγαλε κουβέντα όλο το βράδυ. Κάτι σαν τον Bob Dylan κατά περιόδους που το παίζει απόμακρος απλά έπαιζε το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο σαν να βαριόταν. Μετά από καμιά ώρα συναυλίας, σε μια ανάπαυλα, κάποιος φώναξε “σε αγαπάμε Van!” Αυτός αργά όπως πάντα, με το μεθυσμένο ύφος ετοιμόρροπου γέρου που τον διακρίνει συνήθως πλησίασε το μικρόφωνο και φώναξε “βγάλε τον γαμημένο σκασμό!” Έτσι απλά.
E, κάπως έτσι λέω κι εγώ σε όλους που τον λατρεύουν. ΟΚ, είναι ψιλοκλασσικά πολλά τραγούδια ή και άλμπουμ ολόκληρα. Αλλά με ενοχλεί που σας αρέσει και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που μου αρέσουν κι εμένα.