Υπάρχετε κι εσείς ναι… Σας ξεχνάω .
Οι «καυτές» γυναίκες ψευδαισθήσεις. Χιλιοφορεμένα ρούχα- Χιλιοειπωμένα λόγια!
Υπάρχετε κι εσείς που νοιώθετε μοιραίες γλιστρώντας στα ξένα κρεβάτια. Στα δικά σας υπάρχει αφόρητη μοναξιά, όχι γιατί λείπει ο άνδρας αλλά γιατί λείπει ο εαυτός σας.
Δεν είστε φίλοι μαζί του και τα σεντόνια σας είναι κρύα σαν σάβανα τυλιγμένα στο «πάντα πρόθυμο για συγκινήσεις κι ανατριχίλες» κορμί σας… Το κορμί σας… ένας ορθάνοιχτος κρουνός, ένας πολύχρωμος καμβάς με αποτυπώματα περαστικά χωρίς καμιά φραγή και ιερότητα δεν το ζεσταίνει η ζέση της αυταγάπης σας.
Ο σεβασμός στο είδωλο σας στραγγίστηκε ελλείψει φτηνού μαλακτικού στο τελευταίο ξέβγαλμα μιας πλύσης που ξέβρασε την αξιοπρέπεια. Από τότε δεν αντέχετε την ερημιά σας, ούτε τις κρύες ίνες που ανάμεσα τους γλιστράει η αυτολύπηση…
Ούτε ο οίκτος για ένα σώμα πολυμεταχειρισμένο εις άγραν μιας ρανίδας συντροφιάς και θαυμασμού.
Η μοναξιά, σας κυνηγάει στην κουζίνα σας.
Στα άδεια ντουλάπια που πρέπει να βρεθεί ο επόμενος εραστής να τα γεμίσει ως ένα ευχαριστώ για την «τεράστια αγκαλιά σας». Στο άδειο τζάκι που πρέπει να συνδράμει όποιος ζεσταίνεται στις «χρωματιστές σας θάλασσες» και στα κατά περίπτωση προσαρμοσμένα σας τραγούδια.
Στα προπληρωμένα εισιτήρια για ένα γρήγορο πήδημα κι έναν ιδρωμένο καφέ σε μοτελ…
-Όλα πληρωμένα!
Οι όμορφες λέξεις οι βαρύγδουπες, αντηχούν στους άδειους τοίχους και σας περιγελούν.
Είναι χιλιοειπωμένες και το κακό είναι πως το ξέρετε.
Είστε κι εσείς λοιπόν ρε γαμώτο.
Κάτι ξεπεσμένες « βασίλισσες» στην αυλή με τα τραπουλόχαρτα των ευκαιριακών θαυμαστών και των αναγκαίων εκτονώσεων. Μισθωμένοι φίλοι και αυτοαποκαλούμενοι φύλακες δεν μπορούν να διακρίνουν το αχόρταγο τίποτα. Είναι συνήθως όλοι στην αρχή καλοπροαίρετοι.
Μετά μένετε μόνες στο τραπέζι της γιορτής και πρέπει να βάλετε νέους φίλους στις καρέκλες σας… Για όσο .
-Ω είναι τόσο εξαντλητικό αυτό!
Δεν έχει όμως καν σημασία.
Σημασία έχει πως όταν σβήνουν τα φώτα στο λιβάδι με τις πεταλούδες εσείς δεν βρίσκετε την λύτρωση στον θάνατο της μιας μέρας αλλά σέρνεστε πληγιάζοντας κι άλλο το κορμί σας από κλαδί σε κλαδί σαν τις σαύρες…
…μέχρι να βρεθεί ο επόμενος «γητευτής» να σας κάνει μιας ημέρας «πεταλούδα».
Αυτό από μόνο του είναι τόσο θλιβερό…
Ευτυχώς σας ξεχνάω… σας θυμάμαι μόνο όταν που και που συναντώ παιδιά με το βλέμμα που είχαν τα παιδιά σας.
Το βλέμμα του θυμού και της παραμέλησης!
