Πολλοί γονείς ψάχνουν “ειδικές” συνταγές. Ή μάλλον, αγοράζουν βιβλία συνταγών και μετά τα αφήνουν σε κάποιο ράφι. Γιατί όταν έρθει η ώρα του φαγητού καταλήγουν στα ίδια και τα ίδια. Σήμερα τους ρώτησα (τρία αγόρια 5-8 ετών) μόλις γυρίσαμε από το σχολείο: “…δεν πεινάμε πολύ!” η απάντηση καθώς ήταν απασχολημένοι στο παιχνίδι. Οπότε μαγείρεψα για εμένα! Ιδού τα αποτελέσματα σε εικόνες.
Ήταν ένα κλασσικό αυτοσχέδιο γεύμα – μύδια με μπρόκολο και noodles με σπανάκι. Κολοκυθάκια για σαλάτα. Αυτό είχα όρεξη να φάω. Ούτε μακαρόνια με κιμά, ούτε λουκάνικα ούτε άλλο “παιδικό” γεύμα. Τους αφήνω να παίζουν μέχρι που ακούγεται ανάπαυλα.
“Έτοιμο το φαγητό!”
Σκάνε μύτη όλοι μαζί. “Μπλιάχ! Πως είναι έτσι;” ο πρώτος.
“Όχι ρε, αυτά μου αρέσουν που μοιάζουν σαν σκουλήκια” ο δεύτερος που αρχίζει κατευθείαν στα μύδια.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή στο τραπέζι, τα δοκιμάζουν σχεδόν όλα όλοι. Ο ένας έφαγε πράγματι τα μύδια και τα noodles αλλά άφησε το μπρόκολο. Ο άλλος τα δοκίμασε όλα, αλλά επικεντρώθηκε στο κολοκυθάκι (στον φούρνο μικροκυμάτων μέχρι να μαλακάσει – λάδι – λεμόνι) και μετά αποφάσισε ότι θέλει τα “κινέζικα μακαρόνια”.
-“Μπαμπά οι Κινέζοι έχουν κέτσαπ;”
-“Ξέρεις που είναι Μήτσο!”
Μετατρέπει το γεύμα μου σε μακαρόνια με κέτσαπ στο λεπτό και τα άφησε κιόλας τα μισά…
Ο τρίτος ήσυχα ήσυχα τα καθάρισε όλα. Έβαλε λίγη κέτσαπ στο τέλος μόνο που ζορίστηκε μάλλον να αδειάσει το πιάτο.
Και ο πατέρας; Κλασσικά μαζεύω ότι έμεινε, αφήνω τα noodles με την κέτσαπ γιατί μου καταστρέφει την παλέτα, πιάνω το σπανάκι που είχε μείνει σχεδόν όλο και αφού δεν είχα noodles έκανα παπάρα στην τρομερή σάλτσα με κλασσική ελληνική πίτα (ζεσταμένη στο τηγάνι όμως!)
Όλοι χαρούμενοι, όλοι έφαγαν αρκετά καλά, κανείς δεν ζορίστηκε. Επιτυχία θα το έλεγα αυτό προσωπικά…
Μια εντυπωσιακή μελέτη/πείραμα στο οποίο μικρά παιδιά διαλέγουν μόνα τους τι θα φάνε εδώ – http://www.cmaj.ca/content/175/10/1199.full
