“Είναι μια ντιτζέι που μου αρέσει πολύ, αλλά όλο δεν κάνει εκπομπή την Πέμπτη. Δεν αντέχω άλλο! Να την καταγγείλω κάπου;”
Είσαι αστείος φίλε. Αν ο θεός είναι dj, η ζωή μια πίστα και ο έρωτας ρυθμός, τότε μάλλον έχεις πάρει ναρκωτικά. Δεν είναι εύκολη η ζωή του ντιτζέι να ξέρεις. Μερικές φορές δεν ανοίγει το YouTube και άλλες πετάει διαφήμιση στην μέση του κομματιού. Έχει συνέχεια δυνατά μουσική εκεί που δουλεύεις και κάνεις πονοκέφαλο τόσο δυνατό που θέλεις να ανοίξεις μια τρύπα στο κρανίο σου και να χύσεις απευθείας τρεις κούτες Ντεπόν εκεί μέσα. Αν γίνει καυγάς στο κλαμπ ή τον ραδιοφωνικό σταθμό, εσύ πρέπει να πολεμήσεις με το ένα χέρι στα ακουστικά και τα ακουστικά στο αυτί. Άντε να ρίξεις καλή μπουνιά έτσι! Και μετά είναι οι μαλάκες, που τους βάζεις να χορέψουν ροκ και το κάνουν μακαρένα. Και το βάλς να τους βάλεις μετά, μακαρένα το χορεύουν και αυτό. Βάζεις να παίξει κομμάτι των “Foreigner” και σε λένε ρατσιστή. Πρέπει να στέκεσαι, να ψιλοχαμογελάς ενώ δεν ακούς τίποτα και να κουνάς το κεφάλι με νόημα. Σαν να είσαι παντρεμένος ένα πράγμα. Μόλις αρχίσει η εκπομπή και είσαι live δεν προλαβαίνεις ούτε καφέ να πιείς. Για να πας τουαλέτα πρέπει να βάλεις κάνα κομμάτι από δεκαετία του ’70 που είναι δεκαπέντε λεπτά.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ντιτζέι να μην κάνει εκπομπή αν δεν γουστάρει. Α, σου έχω και παραγγελιά κύριε σπαστικέ αντι dj: Χέσε μας.
