Η κρυφή σχέση των συσχετισμών, είναι κάτι που λατρεύω. Στα τσακίρ μου κέφια, τσιτώνουν τα νεύρα και το ρίχνω στην φιλοσοφία, το παραδέχομαι.
Κολλάω σε λέξεις που μου στριφογυρίζουν μέρες, μέχρι να τις ξορκίσω σε γραπτό, μαζί με όλα τα φαντάσματα και τα δαιμόνια που από τη φύση τους έχουν την τιμή να φέρουν. Εκεί δε με σώνουν βέβαια, τα ντεπόνια όλου του κόσμου, γιατί καταλήγω στα ίδια αδιάξοδα, απλά έχοντας ασχοληθεί μαζί τους παραπάνω.
Για παράδειγμα, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου η λέξη ελιγμός, ειδικά όταν ακολουθεί δουλικά, το επίθετο πολιτικός.
Ό,τι οι θρησκόληπτοι ονομάζουν δαιμονισμό και οι ψυχολόγοι σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων, στην πολιτικόσφαιρα έχει βαφτιστεί πολιτικός ελιγμός, για να καταλήξει εις την αργκό, ως κωλοτούμπα.
Με λίγα λόγια, αν ακολουθήσουμε τη λογική του συσχετισμού, το πράσινο κοριτσάκι του «Εξορκιστή», αν δεν κατάπινε αγιασμούς να βγάλει τους δαίμονες από τα εσώτερα ή θα κατάπινε χούφτες τα Πρόζακ ή θα κατέληγε στη Βουλή, ακόμα χειρότερα στην Κυβέρνηση ή στην Αντιπολίτευση ή στη σημερινή Κυβερνοπολίτευση.
Αν δεν έβγαζε ξερατά από το στόμα με τη διχαλωτή γλώσσα, θα έβγαζε λόγο από τα μπαλκόνια με την ξύλινη γλώσσα.
Το θέμα είναι, ότι στις πρώτες δύο περιπτώσεις υπάρχουν κάποιες λύσεις.
Όσο να ‘ναι, η θρησκευτική προσέγγιση έχει εξελιγμένα tools. Αγιασμούς, κομποσκοίνια, σταυρούς, εικονοστάσια, ναούς, παραδείσους. Της κολάσεως η υπόθεση…
Στην επιστημονική προσέγγιση πάλι, υπάρχουν πάντα τα κρεβάτια, τα σφυράκια, το μπλα -μπλα και αν κρατά γερά ο σόγαμπρος δαίμων, υπάρχει πάντα ο παράδεισος του χαπακώματος.
Για λίγο καιρό είσαι ευτυχισμένος στον κόσμο του καλού ηρεμιστικού. Σαν τον Στίβι Γουόντερ, χωρίς το μαύρο γυαλί, αλλά με το χαμόγελο της νιρβάνας.
Όλα τα τηλεφωνήματα ηχούν στα αυτιά σου, όχι σαν τράπεζα που σε κυνηγάει να σε χώσει στη φυλάκα για την κάρτα που χρωστάς είκοσι χρόνια, ενώ έχει λήξει προ δεκαετίας. Σηκώνεις το ακουστικό και νομίζεις πως they just called to say I love you.
Στην πολιτική όμως, αυτός ο πολιτικός ελιγμός, είναι ό,τι πιο απάλευτο καλείσαι να παλέψεις.
Καταρχάς, ξεκινά ανάποδα από τα παραπάνω.
Οι φωνές που ακούς μέσα σου δεν ακούγονται απειλητικές, απεναντίας σου λένε όντως, love ya honey bunny!
Καψουρεύεσαι εραστή συνδικαλιστή, υποστηρίζεις, ψηφίζεις, ελπίζεις, φανατίζεσαι και τσουπ! Έρχεται ο πολιτικός ελιγμός και εσύ ως οπαδός οφείλεις να ακολουθήσεις. Και ακολουθείς, κάνεις την παρθενική σου κωλοτούμπα.
Η σχέση σου έχει περάσει κρίση, αλλά ακόμα αγαπάς.
Έρχεται και η επόμενη κωλοτούμπα. Σε αυτή τη φάση τώρα, το δίλημμα είναι το εξής:
Να γίνω Κομανέτσι, σαΐνι στις κωλοτούμπες και στη δοκό ισορροπίας ή να διαφυλάξω τα νότα μου, μην πάθω αυχενικό και μου μπει καμιά δοκός εκεί που δεν πρέπει;
Ποια τα tools της πολιτικής προσέγγισης, αγαπητοί;
Τους δαίμονες τους ξορκίζουμε, τα σύνδρομα τα κοντρολάρουμε, τις κωλοτούμπες με τι κώλο θα τις ξεπετάξουμε, που σε λίγο καιρό τα υπόθετα θα μοιάζουν με ράβδους χρυσού;
Προς το παρόν, την τελευταία προσέγγιση εγώ την πληρώνω, σε φόρους, σε νεύρα, σε κατάθλιψη, ανασφάλεια και λύσεις ακόμα δεν βρίσκω. Και πολύ φοβάμαι, πως αν τα tools δε βρεθούν σύντομα, θα κάνω rewind.
Ο οπαδός, που γίνεται τρελός και καταλήγει δαίμων. Να άλλος ένας συσχετισμός, ο πιο επίφοβος, γιατί όσο τον κοιτάζω τον δαίμονα αυτό τόσο μου μοιάζει με το μακρινό μου εγώ… όσο μπορώ να το θυμηθώ κι αυτό!
Και το χειρότερο απ΄ όλα είναι πως το κατάδικό μου, το μικρό, ξεστρατισμένο μου εγώ δεν ήθελε ποτέ στη ζωή να κυβερνήσει, ήθελε μόνο να μείνει οπαδός φανατικός…
