{Οξεία Κορτίτιδα: Σπάνιο είδος εθισμού, που οφείλεται στην άπλετη λατρεία μας για τον τρισμέγιστο δημιουργό Κορτώ και τα λαμπρά επιτεύγματα του. Δεν επιφέρει βλάβες στον οργανισμό και δεν δημιουργεί δυσάρεστες παραισθήσεις}.
Αύγουστος Κορτώ: Όνομα ακριβό, που παραπέμπει σε έναν εξίσου ακριβό άνθρωπο, ο οποίος αν έβγαζε τη ψυχή του και την πουλούσε, η αξία της θα ήταν ίση με πενήντα νταλίκες φορτωμένες με χρυσό. Αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να είναι συγγραφέας. Και λέω τυχαίνει γιατί ποτέ δεν επιδίωξε ο ίδιος τον βαρύ και αβάσταχτο τίτλο του συγγραφέα. Απλά έτυχε, και εμείς γνωρίζουμε ότι κατά τύχη και όχι από επιδίωξη δημιουργήθηκαν οι μεγαλύτεροι γίγαντες του λογοτεχνικού κόσμου.
Τα δικά του αριστουργήματα είναι πάμπολλα και όλα εξαιρετικά. Γράφει από πολύ μικρός-έφηβος ακόμα-ξεκινώντας με ερωτικές ιστορίες, που θυμίζουν έντονα Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Αργότερα -και όταν λέω αργότερα μην τρομάξετε είναι μόνο τριάντα τεσσάρων χρόνων- πέρασε και σε άλλα λογοτεχνικά είδη, άλλοτε γεμάτα ακριβό χιούμορ (αν συναντήσατε κάποιον στη στάση, σε παγκάκια ή στην παραλία να ξεκαρδίζεται στα γέλια κρατώντας ένα μικρό γαλάζιο βιβλιαράκι, πλέον μην αναρωτιέστε από τι πάσχει. Κορτίτιδα είπαν οι γιατροί) και άλλοτε θλιβερά, που το περιεχόμενο τους προβληματίζει αρκετά τον αναγνώστη, κάνοντάς τον να τρέχει κάθε λίγο και λιγάκι εις το μέρος, για να ξεσπάσει τελικά σε γοερούς κοπετούς, μπουκωμένος στο κωλόχαρτο.
Είναι άκρως εθιστικός. Ξεκινάς με ένα βιβλίο του και έπειτα απειλείς πως αν δεν τα αποκτήσεις όλα, θα πέσεις να πεθάνεις στις ράγες του τρένου και τρέχουν φίλοι και γνωστοί στον Αη Φανούρη να σου φανερώσει τα εξαντλημένα του Κορτώ σε κάνα παλαιοβιβλιοπωλείο, μπας και ησυχάσουν και αυτοί οι έρμοι και σταματήσεις να τους πρήζεις τα ούμπαλα.
Το τελευταίο του αριστούργημα, το οποίο από μένα θεωρείται ως ένα από τα καλύτερά του,φέρει τον τίτλο «Το βιβλίο της Κατερίνας» και αποτελεί την ιστορία της ίδιας τη μητέρας του συγγραφέα η οποία αφηγείται ολόκληρη την ζωή της, από κοριτσάκι ακόμα, όπου πάλευε με την μανιοκατάθλιψη (διπολική διαταραχή) έως και το σοκαριστικό τέλος της, που ήρθε ηθελημένα. Το βιβλίο της Κατερίνας, αδιαμφισβήτητα θα συγκινήσει και θα γοητεύσει πολύ κόσμο, όπως συγκίνησε και γοήτευσε και εμένα και τις πέντε φορές που το διάβασα. Τρυφερό και συνάμα τόσο κοφτερό.
Ο Αύγουστος δεν διστάζει να ξεσκεπάσει έως και την πιο ενδόμυχη σκέψη της μητέρας του, μιας μητέρας, που προσπαθούσε με τεράστιους αγώνες να παραμείνει απλά ένα αθώο παιδί και να ονειρεύεται. Ο ίδιος ο εαυτός της όμως, τα ης το στέρησε οδηγώντας την αργά και βασανιστικά στην αναπότρεπτη καταστροφή.
Θα ευχηθώ στον λατρεμένο μου Αύγουστο, αδιάσπαστη έμπνευση, χιλιάδες λογοτεχνικά διαμάντια και ένα βραβείο νόμπελ, το οποίο είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα απονεμηθεί σε αυτόν, που πραγματικά το αξίζει και θα κάνει όλους εμάς τους Κορτώ – εξαρτημένους τρελούς από χαρά και συγκίνηση.
