Ξεκίνησα να περπατάω γρήγορα γιατί το κρύο ήταν διαπεραστικό. Σχεδόν σκουντούφλησα όμως σε ένα καλάθι. Καλαθούνα από αυτές τις κλασσικές. Και μέσα ένα μωρό!
Κοίταξα αριστερά, δεξιά για γονιό, καμιά τσιγγάνα ζητιάνα ή κάτι τέτοιο. Τίποτα. Ήταν μόνο του. Και καθόταν ακίνητο, μαρμαρωμένο με δέρμα σαν ψεύτικο, τόσο λαμπερό και πεντακάθαρη επιδερμίδα είχε. Το παρατήρησα καλά καλά γιατί έχει πολλούς όμοιους δρόμους αυτή η περιοχή. Ίσως το χρειαστώ σαν σημάδι όταν γυρίσω μετά το μπαρ για να βρω πάλι το αμάξι μου.
Στην Αθήνα του 2014 όμως, λογικό είναι να γίνεται κάτι τέτοιο. Μπορεί να μην χρησιμοποιεί κανείς προφυλακτικό για το AIDS αλλά οι εκτρώσεις είναι στην ημερησία διάταξη. Είδος αντισύλληψης και αυτό. Αλλιώς θα γεμίζαμε τέτοιες καλαθούνες. Θα έβγαζε η μια μάνα το δικό της στην πολυκατοικία και μέχρι να γυρνούσε στο διαμέρισμά της θα έβρισκε άλλο!
Αλλά ούτε για εγκυμοσύνη δεν υπάρχουν πια λεφτά. Έτσι, να πεις ότι ζεις την αρχή του όνειρου τουλάχιστον. Στην Αμερική οι εταιρείες έχουν τόσο καλά φακελωμένους τους πελάτες, ώστε να μπορούν να καταλάβουν από τα προϊόντα που αγοράζεις όταν μείνεις έγκυος. Κρέμες, βιταμίνες, πράγματα για το σπίτι. Ανάλογα με τον μήνα σου, σου αρχίζουν μετά τα κατάλληλα διαφημιστικά. Σιγά μην περιμένουν στοιχεία από το μαιευτήριο όπως γίνεται εδώ. Άλλωστε τώρα με την κρίση, δεν θα έβγαζαν και πολύ νόημα από τις αγορές μας: “μισό αγγούρι, 4 ελιές και αν έχει εκείνες τις μαυρισμένες μπανάνες που έχουν λήξει αλλά είναι φτηνές.»
Με είχε καρφώσει με το βλέμμα του το μωρό από το καλάθι. Προς στιγμή αναρωτήθηκα μήπως ήταν ψεύτικο. Από αυτά που κλείνουν τα μάτια τους όταν τα ξαπλώνεις. Δεν έβγαζε κανέναν θόρυβο. Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια και με κάρφωσε πάλι. Δεν είχε μαλλιά. Συνήθως δεν βάζουν μαλλιά σε αυτές τις κούκλες. Φαντάζομαι για να ρίξουν το κόστος. Λες κάποιος φτωχός Κινέζος να δούλευε ώρες σε εργοστάσιο για να φτάσει αυτή η κούκλα εδώ; Δεν μπορούσε να του ζωγραφίσει και λίγα μαλλιά να μην κρυώνει το καημένο;
Αλλά όχι, έβγαζε ζέστη. Μύριζε μωρουδίλα. Το πλησίασα και άρχισα να του μιλάω για να ηρεμήσω: “Άκου φίλε δεν ξέρω γιατί είσαι εδώ, αλλά είναι δύσκολες εποχές.» Έπιασα το καλάθι και το κούνησα λίγο όπως έχω δει να κάνουν σε ταινίες. «Μπορεί να περιμένεις πολύ ώρα εδώ.»
Ψαχούλεψα λίγο στην κουβέρτα για στοιχεία. «Μόνο αν περάσει κανείς από την Χρυσή Αυγή ίσως γίνει κάτι αλλά και αυτοί πως θα ξέρουν ότι δεν είσαι αλλοδαπό; Μπορεί να είναι χειρότερα για εσένα τελικά.» Προς στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή λύση για τον ρατσισμό. Να ανακατεύουμε παιδιά στα μαιευτήρια. Οπότε κανείς δεν θα ξέρει αν είναι «καθαρός Έλληνας».
Έκανα ένα βήμα πίσω. Με περίμεναν οι φίλοι μου. Έφυγα με γρήγορο ρυθμό μην με δει κανείς. Ήταν λίγο ανώριμο που έκλεψα έτσι την κρέμα Gerber από το μωράκι αλλά έχω χρόνια να φάω και το πεθύμησα. Ειδικά αν είναι γεύση μήλο. Η καλύτερή μου.
