Γνώρισα μια κοπέλα, μου φώτισε η ψυχή. Χαμόγελο απ’την ψυχή της, γέλιο εύκολο, μάτια σπινθηροβόλα, ζωντανά. Μυαλό ξυράφι, αναλυτικό και με κέφι να βασανίζει τα θέματα. Άξια συνομιλήτρια. Στήθος γεμάτο και περήφανο, από αυτά που αν έβαζε σουτιέν με υποστήριξη δεν θα έβλεπε μετά. Κοιλίτσα διακριτική αλλά υπαρκτή, από αυτές που ξεχνάει γενικά αλλά αν πάει να βάψει μόνη τα νύχια θα την θυμηθεί.
Αλλά σιγά σιγά, σαν το ανέκδοτο, άρχισαν να βγαίνουν τα θέματα.
“Το πρωί στην εκκλησία ο πάτερ Αντώνιος…” Λες να κάνεις την πάπια αλλά μετά εξηγεί ότι έχει και πνευματικό και εξομολόγηση κι απ’όλα. Δεν είναι απλά ότι έτυχε να περάσει, σου κάνει και ανάλυση πόσο χαρισματικός είναι ο σέξυ νέος κληρικός στη γειτονιά. Που τους έβαλε το DieHard στο Κατηχητικό και τους είπε ότι ο Χριστός είναι ο πιο Die Hard από όλους. Δεν έχει απάντηση βέβαια για το κουκούλωμα παιδεραστικών σκανδάλων, τον τρόπο που λύνουν και δένουν στη Δικαιοσύνη οι παπάδες και όλα τα άλλα μεγάλα προβλήματα. Αντιπαρέρχομαι γιατί με κερδίζει το χαμόγελο. Στο κάτω κάτω προσωπικό θέμα η πίστη, ας το αφήσω, δεν συνεχίζω. Σκέφτομαι ότι και πριν εφευρεθεί το σουβλάκι, οι άνθρωποι κάπως ζούσαν σχετικά ευτυχισμένοι ίσως.
“Στη δουλειά το αφεντικό παίρνει πάντα υπνάκο το μεσημέρι”. Δεν ξέρω αν είναι θαυμασμός αυτό στη φωνή της, πάντως μετά κοτσάρει και μια σειρά θεμάτων στον οργανισμό… Οργανισμό; E, όσο να’ναι δημόσιο βασικά. Μερικές χιλιάδες χαραμοφάηδες που παίρνουν κι αυτοί υπνάκο όταν την πέφτουν τα αφεντικά που φεύγουν πέντε παρά πέντε σταθερά. Στις πέντε παρά τέσσερα έχουν φύγει όλοι. Κύριό τους μέλημα κάτι συνδικαλιστικές οργανώσεις που τους φτιάχνουν παροχές, πιλάτες και χορούς και ότι άλλο τραβάει η ψυχή τους. Αυτοί πληρώνουν; Εσύ πληρώνεις. Είναι σαν να μας θάβουν ζωντανούς με χώμα και φτυάρι που εμείς πληρώσαμε και να τους υποδεικνύουμε κιόλα τα σημεία που δεν έχουν αρκετό χώμα.
“Ευτυχώς που βρήκα και λύση σε ένα θεματάκι υγείας μου με την ομοιοπαθητική”. Κατάφερα να μη φανεί κάτι στο πρόσωπό μου αν και η μεταξύ μας απόσταση ήταν μικρή και με κοιτούσε στα μάτια διερευνητικά καθώς το έλεγε. “Α, για πες, τι τύπος είσαι;” ρωτάω με άνεση. “Δεν είναι τόσο απλό ξέρεις…” ξεκινάει να μου πει το παραμύθι. Ξέρω, πως δεν ξέρω. “…είναι επιστήμονας, γιατρός κανονικός που μου το έδωσε.” Ναι, όσο κανονικός είναι ο πρωθυπουργός μας φαντάζομαι. Όσο φταίει η λάμπα στο σήμα της Pixar που πέθανε το γιώτα όταν το πάτησε. “Απλά τα παίρνω τα χάπια και μου περνάει.” Α ωραία, αν είναι κι εγώ να σου πω ότι θα σε γαμήσω να φτάσεις σε οργασμό χωρίς να σε ακουμπήσω μωρή αφού είσαι τόσο ευάλωτη στην αυθυποβολή.
Κάπου εκεί εγκατέλειψα. Πέθανα μέσα μου. Αυτή η χώρα δεν έχει ελπίδα. Θα πληρώνουμε και τους παπάδες και 20.000 προσλήψεις και τους ομοιοπαθητικούς σε λίγο. Αν υπήρχε θεός θα μου έστελνε ένα σημάδι…
…εκείνη την ώρα ξεκίνησε το Give me peace on Earth των Modern Talking. Οι πιο πολλοί δεν το ξέρετε, ήταν πριν τα μεγάλα σουξέ, μόνο αν ήσουν κεντροΕυρωπαίος ή σε άλλη προβληματική κοινωνική ομάδα σου είχε τύχει. Εγώ σε γκέι μπαρ το άκουσα. Στο Βέλγιο και την Γερμανία μπήκε Top30 άνετα. Θα πέθαινα ίσως από το επουράνιο σημάδι αλλά ο Χάρος ξεγελάστηκε πάλι από το μουστάκι μου. Την πήγα στο αμάξι της, άνοιξα το πορτ μπαγκάζ να πάρω κάτι που είχα αφήσει εκεί όταν βρεθήκαμε. Είδα το κασκώλ του Ολυμπιακού. Τα έχασα. Μου ήρθε η μεγάλη πίσω πόρτα του αυτοκινήτου στο κεφάλι.
Θέλει μεγαλοψυχία να συγχωρείς και να βρίσκεις τρόπο να προχωράς. Και μικροψυχία αν θέλεις να κρύψεις την ψυχή σου κάπου να μην φαίνεται να μη σου την κλέψουν τα ζόμπι της Ελλάδας της κρίσης. Σα να ρωτάς ομοιοπαθητικό για τις αντενδείξεις του ζαχαρόνερου που σου δίνει, κανείς δεν ξέρει τι να κάνει πια. Μερικές φορές αυτοί που μας πληγώνουν περισσότερο είναι αυτοί με τα πολυβόλα. Σήμερα ήταν μια κοπέλα με ένα γλυκό χαμόγελο.
Έχε γειά Ελλάδα.
.
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης δεν είναι καν στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό. Γύρισε στο Μεξικό εσπευσμένα για να δει από κοντά το καραβάνι προσφύγων που έλεγε ο πρόεδρος Trump ότι πλησίαζε την Αμερική μπας και τους πουλήσει κάνα βιβλίο. Γενικά θέλει να κάνει πολλά πράγματα αλλά συνήθως το σώμα του λέει “άσε το καλύτερα” και απλά γράφει για πολλά πράγματα, είναι πιο οικονομικό.