Έτος 2002. Κορίτσι ετών δεκαοκτώ.
Ύψος: 1m και 69cm, βάρος: 59kg.
Μελαχροινό, με μακριά μαύρα και σγουρά μαλλιά, δέρμα απαλό και καθαρό.
Έτος 2016.
Κορίτσι ετών 32. Ύψος 1m και 69 cm.
Μελαχροινό, με μακριά μαύρα και σγουρά μαλλιά, δέρμα απαλό και καθαρό.
Βάρος; Βάρος… Χμμμ. Βάρος.
Βάρος σε μένα.
Βάρος πολύ.
Βάρος κουραστικό. Επίπονο.
Μετά τον αθλητισμό και τις υπέρτατες διατροφές, ήρθαν οι τραυματισμοί. Κάτι πνευμονίες, κάτι κορτιζόνες, κάτι κακές ψυχολογίες, κάτι οι φαγανές παρέες. Κάτι.
Πάντα κάτι έρχεται.
Κι εγω; Που ήμουν;
Απούσα.
Είχα υπογράψει την θανατική μου καταδίκη. Μη με ρωτήσετε γιατί. Οι μισοί που με διαβάζετε ήσασταν ή είστε στη θέση μου. Οι άλλοι μισοί, μή φτάσετε. Δεν είναι ωραία εδώ.
Λόγω αυξημένης δραστηριότητας από τα μικράτα μου, από θαύμα δεν έπαθα διαβήτη, τριγλυκερίδια κλπ.
Βάρος πολύ. Βάρος βλακώδες και ηλίθιο.
Όχι της υπερφαγίας. Αλλά της κακιάς τροφής. Αυτοί που με ζουν, παρατηρούν πως δεν τρώω πολύ. Βάρος τριψήφιο.
Το παρελθόν μου, αυτό στο οποίο ήμουν παρούσα, με γλίτωσε προς το παρόν.
Για πόσο όμως;
Δεν θα σας μιλήσω για τον κοινωνικό ρατσισμό. Τον βίωσα κι αυτόν. Αλλά λίγο με νοιάζει. Αυτοπεποίθηση έχω, γιατί μέσα μου, είμαι 59 κιλά. Και αυτόν τον αέρα έχω.
Θα σας μιλήσω για τον ρατσισμό του εαυτού μου.
Εκεί που με πονούσαν τα γόνατα στο ανέβασμα της σκάλας, εκεί που στα 10 μέτρα ανηφόρας κόβεται η ανάσα.
Εκεί που στη ζέστη θες 20 ντους τη μέρα για να αρθρώσεις μια λέξη.
Σε ποιά; Σε μένα. Που στην αντοχή δεν με έφτανε καμμια.
Εκεί που φορούσα μια πουκαμίσα ένα μπουστάκι κι ένα κολάν, να κοιτάζω φορέματα για κυρίες άνω των 60. Η μόδα βλέπετε στην χώρα μας, σταματά στο medium.
Εκεί που πετάς στα 12-ποντα, ξαφνικά να τα φοβάσαι.
Και δως του ερωτήσεις. Και δως του συμβουλές να προσέχω. Να μην τρώω να μην πίνω.
“Μα δεν τρώω και δεν πίνω!”
ΟΧΙ. Δεν τα κονόμησα από τον αέρα τα κιλά.
Και δεν θα τα ξεφορτωθώ έτσι αεράτα.
Τιμώρησα τον εαυτό μου. Για τους δικούς μου λόγους. Και θα ξεφορτωθώ τα περιττά μου βάρη πάλι για τους δικούς μου λόγους. Ούτε για να σας αρέσω όταν με βλέπετε, ούτε για να μου σφυράτε όταν περπατώ. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Και ψώνιο να με πείτε, λίγο με νοιάζει.
Δεν με νοιάζει αυτό.
Η υγεία μου με νοιάζει.
Μεγαλώνω και θέλω να προλάβω πολλά.
Σκάλες, τρέξιμο, καλοκαίρια, ζέστες.
Η μισή διαδρομή, έχει γίνει.
Βουρ για την άλλη μισή.
Αυτά ήθελα να σας πω. Και κάτι ακόμη.
Δεν είστε μόνοι και μόνες σας.
Υπομονή.
Πηγή: writersgang.com
