Θα έγραφα “μπαμπά” αλλά μάλλον σου αρέσει καλύτερα το “πατέρας” κι ας είμαι μόλις 8 χρονών. Είναι δύσκολο να ξέρω τι σου αρέσει πολλές φορές. Ένας φίλος μου μεγάλος μου ζήτησε να σου γράψω την γνώμη μου για τον ψυχολόγο που με πας. Μάλλον δεν θα δώσεις σημασία, αλλά εγώ μια φορά θα σου τα πω.
Πρώτα απ’όλα να ξέρεις ότι την έχετε βάψει. Μου δώσατε κάρτα σαν αυτή στην Μονόπολη. Να βγαίνω από την φυλακή όποτε θέλω. “Είναι έτσι το παιδί επειδή όταν ήταν μικρός η μάνα του…” (+οτιδήποτε) ή “τώρα κάνει αυτό επειδή κάποτε εμείς είχαμε κάνει το λάθος να….” Τέλεια! Κάτι στο παρελθόν, το οποίο δεν μπορείτε να αλλάξετε, το οποίο μπορώ να χρησιμοποιώ εναντίον σας για πάντα.
Με ποιο δικαίωμα κύριε ψυχολόγε κολλάς ταμπέλα στη μάνα ή τον πατέρα μου; “Ανίκανη να” ή “δεν μπορούσε να” απαριθμείς με άνεση τις ελλείψεις τους. Τους καταστρέφεις μπροστά μου και με επιστημονικό στυλ. Τους φορτώνεις τύψεις. Πολύ έξυπνο ρε. Λες να βοηθάει; Δεν φτάνει που έχουν τα μεταξύ τους προβλήματα, που βασανίζουν τον γάμο, αυτή την τόσο ντεμοντέ εφεύρεση για την εποχή μας. Πως να τους το κάνω ακόμα χειρότερο; Α, ξέρω! Να τους φορτώσω τύψεις ότι είναι και ανίκανοι γονείς!
Οι ψυχολόγοι είναι σαν ένα δυνατό φως. Καλό για διάβασμα, κακό για τις νυχτοπεταλούδες που πέφτουν και σκοτώνονται εκεί. Αλλά σου έχω κι άλλη ερώτηση. ΟΚ, τον συνήθισα τον ψυχολόγο. Δεν διαμαρτύρομαι πια. Κάθομαι, του κάνω ζωγραφιές, απαντάω καμιά φορά τις ερωτήσεις του. Και πότε τελειώνει αυτό το παραμύθι; Έχει κάνει χρονοδιάγραμμα ή απλά σου παίρνει τα πενηντάρικα επ’ αόριστον; Μπορεί να σου εξηγήσει τι ακριβώς “φτιάχνει” σε εμένα; Σε ένα χρόνο από τώρα θα είμαι “καλύτερα”. Θα με έχει “θεραπεύσει”; Όλοι που ξέρω μιας και αρχίσουν με ψυχολόγο, τον έχουν για πάντα. Κάνουν ότι τους βοηθάει, ότι “καταλαβαίνω καλύτερα” και ότι “είμαι σε καλό δρόμο” ή “ανακαλύπτω τρομερά πράγματα για τον εαυτό μου”. Αλλά κατά βάση είναι εθισμένοι. Πρεζόνια του καναπέ.
Σαν να αγόρασες φίλο. Μόνο που δεν είναι φίλος. Είναι κάποιος που σου παίρνει τα λεφτά, για να σου πει να συνεχίσεις να πληρώνεις λεφτά για να σου “φτιάξει” πράγματα, που δεν φτιάχνονται και τα οποία εσύ φταις που δεν φτιάχνονται. Και δηλαδή αν σε δυο χρόνια πει “ΟΚ, έτοιμος”. Ότι με έκανε “καλά”. Που θα ξέρεις ότι αυτός με έκανε καλά και δεν μεγάλωσα απλά και ξεπέρασα ό,τι ήταν μόνος μου; Τι ακριβώς ήθελες να πετύχεις όταν με πήγες στον ψυχολόγο;
Να γίνω “φυσιολογικός”; Πιο συνηθισμένο παιδί; Πατέρα, δεν είμαι φυσιολογικός. Είμαι απίθανος, είμαι διαφορετικός. Δεν θέλω να κάνω παρέα με όλα τα άλλα παιδιά, μόνο κάποια που διαλέγω. Μου αρέσουν διαφορετικά πράγματα. Μπορεί να είμαι ιδιοφυΐα, μπορεί να είμαι γκέι, μπορεί να είμαι κάτι που δεν έχει καν ταμπέλα ακόμα. Σταμάτα να προβάλλεις σε εμένα τις φοβίες σου και άσε με να ζήσω. Εσύ έχεις το σπιτάκι που ήθελες, το αμάξι, τη γυναίκα, τον τρόπο ζωής που θεωρείς φυσιολογικό και επιθυμητό. Συγνώμη που δεν είμαι το παιδί που ταιριάζει με τις φωτογραφίες που θες να ανεβάζεις στο Facebook.
Σε αγαπώ. Σταμάτα να μου ζητάς να το αποδείξω, αλλάζοντας το ποιος είμαι. Γιος σου είμαι, προφανώς σε αγαπώ, τι σκατά μυαλό έχεις και αμφιβάλλεις; Τράβα για μπύρες με τους φίλους σου, πήδα τη μάνα μου, άλλαξε δουλειά, κάνε εσύ ό,τι χρειάζεται να κάνεις για την πάρτη σου και σταμάτα να ζητάς άδεια κι εσύ. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο πως να ζεις καλά. Οι παπάδες και οι ψυχολόγοι κάνουν ότι έχουν απαντήσεις, αλλά δεν έχουν. Κανείς δεν τα “σκάτωσε” όταν ήμουν μικρός. Κάνατε ότι μπορούσατε τότε. Όπως κάνεις και τώρα. Αλλά σταμάτα να με σέρνεις σε ψυχολόγους ή οποιονδήποτε άλλον σου λέει παραμύθια, που σε κάνουν ανασφαλή για εμάς.
Ξέρεις τι αγαπάς. Κυνήγα το. Κι αν με αγαπάς εμένα, άσε με ήσυχο να μεγαλώσω.
