“Αδελφοποιημένη πόλη με το Κάτω Κωλοχώρι στην Πολωνία” έγραφε περήφανα η πινακίδα καθώς πλησίαζα το αεροδρόμιο. Δεν το πιάνω αυτό με την αδελφοποίηση, τι σημαίνει ακριβώς; Μπορούμε να δανειζόμαστε τα μπουφάν τους; Ή ότι σιγά σιγά θα μου αρέσουν πιο πολύ οι άντρες; Κοίταξα αλλού. Δεν θα βγάλω άκρη με τις αδελφοποιήσεις και εξάλλου οδηγάω, να δω τι γίνεται και στον δρόμο καλύτερα. Δεν πρόλαβα γιατί πέσαμε σε μια λακούβα τόσο δυνατά που ο εκφωνητής στο ραδιόφωνο δάγκωσε την γλώσσα του και ούρλιαξε από τον πόνο. Πάνω στην ώρα γιατί μου έκανε σήμα να κάνω στην άκρη η Τροχαία. Έδειξα το SMS. Έδειξα και τον αριθμό πτήσης της καλής μου. Έδωσα δίπλωμα και άδεια κυκλοφορίας. Και την ασφάλεια του αυτοκινήτου, τι ευγενικοί άνθρωποι στο τηλέφωνο που το κανόνισαν, με πήραν δέκα φορές να το πληρώσω, κάθε φορά το πλήρωνα και ξανακαλούσαν. Φοβερή εταιρεία. Τόσο ασφαλισμένο πρώτη φορά το έχω.
“Το παιδί;” κοιτούσε τον ανιψιό μου που είχε έρθει μαζί.
-Γιός μας, δεν είχα που να τον αφήσω.
“Δεν σας μοιάζει”.
-Δούλευα σε πυρηνικό εργοστάσιο όταν έγινε η σύλληψη.
“Σοβαρευτείτε κύριέ μου.”
-Σοβαρά μιλάω, σήμερα επανέκτησα την πίστη μου στην ανθρωπότητα και τη νέα γενιά. Είδα ένα παιδί να τρέχει και να βοηθάει μια γριούλα που είχε χτυπήσει σε τροχαίο.
“Το αναφέρατε στο 112;”
-Τι λέτε βρε; Εγώ έπρεπε να ισιώσω τον προφυλακτήρα μου!
Μη σας τα πολυλογώ, ποτέ δεν ξέρω που να βάζω τα χέρια μου όταν με φωτογραφίζουν. Ο κύριος στη σήμανση μου είπε ότι δεν θα φαίνονται ούτε στην ανφάς ούτε στην προφίλ, δεν χρειάζεται πια να κρατάει ο κρατούμενος την πινακίδα με το νούμερο, γίνεται ηλεκτρονικά. Προσπάθησα να μπω στο πετσί του ρόλου να βγει καλό το πορτραίτο. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος διάσημος σκηνοθέτης θα ψάξει το αρχείο της αστυνομίας για νέο σταρ. Είμαι άνθρωπος που πάει στο φαρμακείο με ρόμπα νοσοκομείου, έτσι για να ξέρουν ότι δεν αστειεύομαι. Ο αστυνόμος έστειλε για εκτύπωση το τελικό αποτέλεσμα, ακούστηκε για λίγο ο ήχος της εκτύπωσης και μετά ο εκτυπωτής συνέχισε κάνα πεντάλεπτο να γουργουρίζει.
Κοιτούσε επίμονα την εκτύπωση προβληματισμένος. Μου θύμισε σε σουπερμάρκετ που του λείπει του ταμία μισό ευρώ και καλεί την πυροσβεστική, τον λογιστή της εταιρείας και έκτακτη συνέλευση του ΔΣ του ομίλου. Όνειρο ζω, μην με ξυπνήσετε, μόνο αν μπορείτε λίγο να χαλαρώσετε τις χειροπέδες όσο ρυθμίζετε τον εκτυπωτή.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει χαρακτηριστεί ως “η συλλογική ονειροπαγίδα της ανθρωπότητας” αλλά υπό τις περιστάσεις θα ζητήσει βαρέα και ανθυγιεινά. Αν έχει ορθογραφικά λάθη, δεν φταίω εγώ, το υπαγόρευα στο κινητό μου καθώς οδηγούσα.