“Ακούω την θάλασσα!”
Μέσα μου, πάντα. Όταν βασιλεύει η σιωπή. Κυρίως όταν είμαι στο εξοχικό του φίλου μου στη Κινέτα δηλαδή.
“Ακούω την θάλασσα!”
Κλείνω τα μάτια. Βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι μόνο την πιθανότητα σεισμού. Και ότι άφησα μάλλον ανοιχτό το ψυγείο. ΟΚ, το παραδέχομαι και ότι έπρεπε να πάω στο πιο φτηνό βενζινάδικο καθώς ερχόμουν εκεί στην Ελευσίνα.
“Ακούω τη θάλασσα!”
Δεν είναι αυτό που θες να ακούσεις από τον γκόμενό σου. Όταν έχει κολλήσει το αυτί του εκεί κάτω αμήχανα γιατί το πτυχίο το ψώνισε από Ρουμάνικο πανεπιστήμιο που έκλεισε μετά. Και μετά να σου πει με πολύ σοβαρό ύφος ότι έχεις κολλήσει “επικοχυλίτιδα” μάλιστα. Δεν έχει ιδέα πως να κάνει έρωτα σε μια γυναίκα αυτό το παιδί.
“Ακούω τη θάλασσα!”
Έτσι το γράφω στο Instagram. Απλά. Δεν χρειάζεται να μάθουν για όλα τα άλλα. Ευτυχώς έχει αυτό το φίλτρο που θολώνει όλα γύρω από το πρόσωπό μου και δεν φαίνεται τι μπάχαλο που είναι το δωμάτιο. Κάπως μπλε είναι ο τοίχος, ε, ακούω την θάλασσα λέμε.
