Άρχισα και σελίδα στο Facebook και άρχισαν τα σχόλια από άγνωστους και άγνωστες. Να’στε καλά παιδιά. Ναι και τα αρνητικά. Ένας είπε ότι γράφω σαν να είναι όλα ομάδες στο facebook. Οπότε άρχισα να ανοίγω ομάδες στο facebook με ότι έγραφα εδώ! Άλλη ότι της θυμίζω την κόρη της που πέθανε. Οκ, συγκινητικό. Και αρκετοί ρωτάνε από που μου’ρχονται.
Λοιπόν πάντα μου έκανε εντύπωση όταν άνθρωποι κάθονται μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί, τώρα στο πληκτρολόγιο, και δεν ξέρουν τι να γράψουν. Τρελοί είστε; Το μυαλό σας δεν κάνει γύρες σαν γορίλας στο κλουβί εσάς; Ηρεμιστικά έχετε πάρει;
Και έχει πλάκα που νομίζουν μερικοί ότι υπάρχει ‘κόλπο’ για να ‘ξεκολλήσεις’ από το δημιουργικό σου κόλλημα. Σαν να είναι όλοι ταλεντάρες και απλά έχουν κολλήσει στην αρχή. Δηλαδή αν με βάλεις εμένα στο γήπεδο και μου πεις πως να αρχίσω, θα μετατραπώ αυτόματα σε Ρονάλντο;
Δεν υπάρχει κόλλημα, δεν υπάρχει κόλπο. Απλά γράφεις και γράφεις και που και που μαζεύεις ψίχουλα ωραίων σκέψεων καθώς ξετυλίγονται.