Οι Schubert et al (1998) μάντεψαν με αρκετή ακρίβεια τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου εκλογών στην Ρουμανία από μελέτη στην οποία έδειχναν σε κόσμο φωτογραφίες των υποψηφίων. Παρόμοια αποτελέσματα είχαν οι Todorov et al (2005) για το Κογκρέσο. Οι Rosenberg. Bohan, McCafferty and Harris (1986) έφτιαξαν υποθετικές προεκλογικές αφίσες για να το δοκιμάσουν. Ο Hamerinesh (2005) έδειχνε σε φοιτητές φωτογραφίες υποψηφίων για να εκτιμήσει πόση επιρροή είχαν, ποια χαρακτηριστικά μέτραγαν περισσότερο. Η προσωπική επιρροή μετράει στην πολιτική από πολύ παλιά.
Disraeli and the Art of Victorian Politics: Ιan St John
“Another group to be cultivated were the more moderate Whigs who might be
induced to join the Conservatives as the forces of radicalism and liberalism
within the Liberal party strengthened. So as early as 1846 Disraeli was writing
of the need for an alliance between the Conservatives and the ‘real Whigs’ in
defence of the territorial constitution.2. In 1853, Stanley found Disraeli ‘full of
a project of alliance with Lord Grey and the discontented Whigs’,28 and indeed
in 1858, Grey observed that he had more in common with Derby than with the
Radicals. Disraeli kept up his communications with several of the Whig leaders
but again drew a blank. The problem was that the Whigs were not yet prepared
to sever their historic connections: ‘they would use us,’ Derby observed, ‘until
their quarrels amongst themselves are made up and then turn us out.’
A key figure here was Palmerston, a former Tory who commanded a
significant personal parliamentary following. Disraeli admired Palmerston
and the two had a close but somewhat unclear relationship in the 1850s –
Disraeli boasting in 1851 that he could arrange for Palmerston to join a
Conservative administration within 24 hours if permitted.50 He and Derby
made several attempts to win him back to the Conservative party. Again,
however, they were unsuccessful as Palmerston was too senior a figure to
accept second place in a Tory administration and remained content to pursue
his agenda from within the ranks of the Liberals. In 1852, he declined an
offer to join the Conservative government despite Disraeli’s preparedness to
relinquish the leadership of the Commons in his favour and a further request in
1855 came to nothing. A final effort to win over Palmerston was made by
Disraeli in 1859, who suggested, without consulting Derby, that if Palmerston
helped the Conservatives achieve a stable majority, Derby might be prepared
to quit the scene. Palmerston politely declined the offer. This failure to secure
Palmerston had serious consequences for the Conservatives as the veteran
politician’s unique personal appeal, founded upon a well-judged combination
of conservatism in domestic policy and nationalist bombast in foreign
diplomacy, effectively blocked Disraeli’s ambitions until his death in 1865.”
Μια ενδιαφέρουσα μελέτη του ρόλου της προσωπικής επιρροής έγινε πειραματικά στο Stanford (Benjamin – Shapiro 2006) όπου έδειξαν σε ψηφοφόρους κλιπάκια υποψηφίων διάρκειας 10 δευτερολέπτων χωρίς ήχο. (Τέτοιας μικρής διάρκειας πειράματα γενικά έχουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα – δείτε Ambady and Rosenthal, 1992 για μια επισκόπηση του θέματος.) Μετά τους ζήτησαν να μαντέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον εδώ ήταν ότι είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στις μαντεψιές τους όταν τα είδαν χωρίς ήχο.
Η προσωπικότητα των πολιτικών μετράει. Μιλάμε για τεχνοκράτες και “αναγκαστικές λύσεις” αλλά οι έρευνες δείχνουν ότι για να περάσουν μέτρα απαιτούνται άνθρωποι που πείθουν. (Glaeser. Ponzetto and Shapiro. 2005΄Fiorina. 1999; Jones and Olken, 2005; Lee, Moretti and Butler, 2004 ). Αλλά στις επερχόμενες εκλογές έχουμε δυο πολιτικούς που σίγουρα δεν εντυπωσιάζουν σαν εμφάνιση, ούτε έχουν θετική προσωπική αύρα. Και οι δυο διατείνονται ότι έχουν ρητορική ικανότητα. Θα μετρήσει;
(Το άρθρο αυτό το έγραψα το 2012 για ένα παλιό blog που δεν υπάρχει πια.)