Λέγεται ότι και ώς ιδιώτης τοΰ άρεσε το κρασί και τά πειράγματα και δέν είχε καμιά μόρφωση.”Οταν καμιά φορά δέν ειχε τά μέσα νά πίνη και νά γλεντοκοπάη, γύριζε κι εκλεβε.’Όσοι τον κατηγορούσαν οτι τούς έκλεβε πράγματα, αυτός τό άρνοϋνταν, τούς πήγαινε στο πιο κοντινό μαντείο. Καμιά φορά ό χρησμός τόν καταδίκαζε, αλλά πολλές φορές τόν αθώωνε. “Ετσι, όταν εγινε βασιλιάς, έ’κανε τό εξής. Τούς θεούς πού τά μαντεία τους τόν είχαν αθωώσει δέν τούς λογάριαζε καθόλου, δέν εδινε καμιά σημασία στούς ναούς τους, δέν έ’δινε χρήματα γιά τήν επισκευή τους κα\ δέν έπήγαινε νά κάνη θυσίες, γιατί θεωροΰσε οτι δέν άξιζαν τίποτα άφοΰ είχαν μαντεία πού ‘έλεγαν ψέματα. Τά μαντεία όμως πού τόν είχαν καταδικάσει τά πρόσεχε πολύ, γιατί θεωροΰσε οτι ανήκαν σέ πραγματικούς θεούς και έδιναν χρησμούς άληθινούς.
(Άγγ. Βλάχου, οπ.π. II, σ. 11%)
Λέγεται δέ ό Άμασις, και οτε ην ιδιώτης., ώς φίλο- πότης ην και φιλοσκώμμων και ουδαμώς κατεσπουδα- σμένος άνήρ’ οκως δέμιν επιλίποι πίνοντά τε και εύπα- θέοντα τά επιτήδεα, κλέπτεσκε άν περιιών. οι δ’ άν μιν φάμενοι εχειν τά σφέτερα χρήματα άρνεόμενον άγεσκον ε πι μα ν τήιο ν, οκου ε κ άσ τοι σι ειη. πολλά μέν δή και ήλί- σκετο υπό τών μαντηίων, πολλά δέ και απέφευγε, επει- τε 8ε και εβασιλευσε, εποίεε τοιάδε. οσοι μεν αυτόν των θεών απέλυσαν μή ψώρα είναι, τούτων μεν τών ίρών ούτε επεμελετο ούτε ες επισκευήν εδίδου ουδέν, ουδέ φοιτών εθυε ώς ουδενός εοϋσι άξίοισι φευδέα τε μαντήια εκτημένοισι’ οσοι δέμιν κατέδησαν φώρα είναι, τούτων δέ ώς άληθέως θεών ε όντων χαι άφευδέα μαντήια παρεχομένων τά μάλιστα επεμέλετο,
(Ηροδ/Ιστ. II, 174)