Έλεγα να μην το γράψω αυτό το άρθρο αλλά σήμερα το πρωί πέρασα απέξω από μια τέτοια “τούρτα”. Ο ιδιοκτήτης ήταν έξω από το πολυτελές του αυτοκίνητο καπνίζοντας πούρο. “Καλημέρα!” πρότεινα πρόσχαρα εγώ. Με κοίταξε αργά αργά από πάνω ως κάτω, μειδίασε και μπήκε στο αμάξι χωρίς να μπει κουβέντα…
Η φωτογραφία είναι από άλλη τούρτα. Το αρχιτεκτονικό στυλ αυτό άρχισε την δεκαετία του ’80. Όσοι δεν μπορούσαν να έχουν σπίτι στο Καστρί και την Εκάλη αλλά άρπαζαν από τις απλόχερες παροχές του τότε καθεστώτος κατέληγαν στον Διόνυσο. Οι κατασκευές αυτές έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:
1. Κόψιμο όλων των δέντρων στο οικόπεδο. Αφήνουμε 3-4 στις γωνίες για άποψη.
2. Απλόχερη χρήση λευκού, μάρμαρου και κολώνας απροσδιόριστου ψευτοκλασσικού στυλ.
3. Το σπίτι να είναι 2-3 φορές μεγαλύτερο από ότι χρειάζεσαι. Συχνά είναι “δίδυμο” με πανομοιότυπο κολλημένο δεύτερο διαμέρισμα. (Για τα παιδιά, την μαμά ή έτσι γενικά.)
4. Ανόητα διακοσμητικά στοιχεία σε μπαλκόνια που δεν χρησιμοποιούνται ποτέ.
5. Κρυπτομανία με γκαράζ, δεύτερα υπόγεια και κρυφές εισόδους και εξόδους.
6. Ψηλή φράχτες, συχνά διανθισμένοι με τα μόνα κηπουρικά στοιχεία δεντρών και θάμνων για να μην το βλέπει κανείς.
Βέβαια δεν είναι μόνο τα μπαλκόνια που δεν χρησιμοποιούνται. Συχνά τέτοιες τούρτες μένουν άδειες καθότι η σύζυγος, τα παιδιά ή και ο ίδιος που το έχτισε τελικά βρήκε “πολύ εξοχή” τον Διόνυσο…