Είχαν ήδη πάρει το πτώμα όταν έφτασα στον τόπο του εγκλήματος. Οι συνάδελφοι εξέταζαν προσεκτικά τα στοιχεία.
“Κοιτάξτε εδώ παιδιά”, ο επιθεωρητής έδειξε προς τον έναν τοίχο. “Έχει διαλύσει τον καθρέφτη. Προφανώς θα έχει παραμορφωμένο πρόσωπο ή κάτι τέτοιο.”
“Ναι, κύριε επιθεωρητά” συμφώνησε ο άλλος. “Καμιά ουλή από την φυλακή ή κάτι τέτοιο θα είναι.”
Μπορεί να είμαι νέος στο Σώμα, αλλά αισθανόμουν ότι έπρεπε κι εγώ να συνεισφέρω στην υπόθεση. “Βέβαια…” Γύρισαν και οι δύο και με κοίταξαν. Ήταν η ώρα μου, τώρα θα αποδείξω την αξία μου. Δεν είναι μόνο ότι με έβαλε ο θείος με μέσο.
“…βέβαια μπορεί απλά να το είχε παρακάνει τελευταία με τις μπύρες κάθε εβδομάδα με το Champions League, πράγμα που μας δείχνει και τι ομάδα μπορεί να είναι. Ή να είναι λάτρης του παγωτού. Μετά τον φόνο έκατσε εδώ απέναντι από τον καθρέφτη να φάει και για μια στιγμή όπως είδε το είδωλό του αισθάνθηκε όλο το βάρος της μεταφυσικής βαρύτητας της κατάστασης υπό την επήρεια της σοκολάτας.”
Με κοιτούσαν ακίνητοι.
“Αλλά μάλλον απλά έχει μια άσχημη ουλή στο πρόσωπο όπως είπατε Κε επιθεωρητά εσείς.”
