Οταν ξεκίνησα το γυμναστήριο είχα τους φόβους μου, τι θα γινόταν αν ένα εξαίσιο κορμί επισκίαζε το μυαλό μου;
Είχα την εντύπωση πως θα έμοιαζα στον Παναγιώτη το γυμναστή, όπου Πάνος σκέψου τον Τζέισον Στέιθαμ στο καλύτερο. Φαντάσου τώρα το πακέτο αυτό με μένα ως συσκευασία του έτσι κι αλλιώς τοπ μόντελ, σκέτη κόλαση. Λίγη η διατροφή, λίγο το γυμναστήριο, λίγο η υγιεινή ζωή, λίγο τίποτα από όλα τα προηγούμενα, ντούκι δεν έγινα ποτέ.
Νταξ, φταίω κι εγώ, δε λέω, αλλά φταίνε και αυτές οι φόρμες της γυμναστικής που είναι ό,τι ακριβώς πρέπει να πετάγεσαι από πολυθρόνα σε καναπέ.
Οταν με πιάνω στο φιλότιμο όμως πηγαίνω σε διάφορα προγράμματα, με αδυναμία στη γιόκα. Στην αρχή κάνουμε κάτι ευκολάκια, απλώνουμε τα χέρια και παριστάνουμε τον Φουρθιώτη στη χορευτική φιγούρα σπεσιαλιτέ του, το αεροπλανάκι. Μετά κάνουμε κάτι στάσεις που μόνο σε τσόντες για πολύ προχωρημένους τις βλέπεις. Παράδειγμα η στάση “κεράκι” ή “λαμπάδα” ή κάτι σε μανουάλι τέλος πάντων, που εγώ στην καλύτερη περίπτωση την καταφέρνω στην έκδοση “Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου” και μου βάζουν και τις φωνές από πάνω.
Είναι κάτι άλλοι που μας βάζουν να τρέχουμε γύρω-γύρω λες και παίζουμε την σκηνή του τρελοκομείου στο Εξπρές του Μεσονυχτίου με εμάς να ψάχνουμε τα Πόκεμον και όλοι πιάνουμε αυτό του τεμπέλη, διότι δε γεννήθηκε Πόκεμον που θα τρέχουμε από πίσω του. Και πάλι μας φωνάζουν.
Τελευταία γνωρίστηκα με την κυρά-Τabata την οποία σκαρφίστηκε ένας άπονος Ιάπων. Μόνο αν τη γνωρίσεις θα καταλάβεις το ρητό του Μασανούμπου Φουκουόκα: “Τα ‘θελα και τα Τabata”. Σε ελάχιστα νανοσεκόντ πρέπει να βγάλεις το πρόγραμμα ενός οποιουδήποτε Ολυμπιονίκη, αν όχι σου φωνάζουν, πάλι!
Τώρα αυτό με τις φωνές που σου μπήγουν οι γυμναστές δεν το έχω καταλάβει, κι από πάνω έχουν τη μουσική στην ένταση οσοδενπαρνειάλλο. Μανίτσα μου ήρθα εδώ να γίνω fit, όχι να με ξεκουφάνεις ούτε να με μαλώνεις επειδή ξεχάστηκα και μιλάω με τον διπλανό μου. Για την ακρίβεια δε μιλάμε, ρωτάμε ο ένας τον άλλον “Ρε μαλάκα ζεις;” ή “Ποιος τρίζει σαν σκουριασμένος σομιές;”
Αναπνοή δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε και μας πλακώνουν στις κάμψεις που τόσες δεν έχω πάρει στον στρατό. Και ένα και δυο και τώρα με τη σφυρίχτρα,και ένα κι δυο να δίνει το ρυθμό σαν τον Ορέστη Μακρή από “Το ξύλο βγήκε απ’τον παράδεισο.” Και μπορεί μπορεί στον στρατό να γλυτώσαμε τη φυλακή, εδώ δε μας βλέπω να τη βγάζουμε καθαρή ούτε με ισόβια.
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από: Το ποίημα του Χοντρού!
Φωτογραφία: www.koolnews.gr
