Τον βλέπεις. Ταχυπαλμία. Τα πόδια σου κόβονται. Προσπαθείς να χαμογελάσεις. Να είσαι αεράτη. Δεν πρέπει να καταλάβει. Ξεφυσάς. Εκείνος απέναντι. Σε κοιτάζει που πλησιάζεις. Υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι πρέπει να είσαι άνετη. Breath in breath out. Είναι δίπλα σου. Τον κοιτάζεις. Χαμογελάει. Προσπαθείς να του μιλήσεις. Γλωσσοδέτης. Καμία λέξη δε δέχεται να γίνει φράση. Έχουν όλες ως δια μαγείας εξαφανιστεί. Πάντα όταν τις χρειάζεσαι αυτό κάνουν. Κρύβονται.
Εκείνος εκεί. Μπροστά σου με σάρκα και οστά. Τι να σκέφτεται άραγε; Ποιός ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να του μιλήσεις. Ποτέ δεν κατάφερες να του μιλήσεις. Χρόνια τώρα. Ένα περίεργο πράγμα. Ένα γειά μόνο ξέφευγε μετα βίας από τα χείλη σου ίσα για να αποδείξεις ότι δεν είσαι μουγκή. Η Μαρία της σιωπής σε real time. Ούτε δεκαπεντάχρονο να ήσουν.Tα χάνεις. Δεν μπόρεσες ποτέ να το εξηγήσεις.Ικανή να το βάλεις στα πόδια για να μη δει τα μάγουλα σου να κοκκινίζουν στο βλέμμα του. Δεν μπορείς να το ελέγχξεις. Κόβονται τα πόδια σου στα δύο και η μιλιά σου πηγαίνει περίπατο.
Όταν θέλεις κάποιον πολύ η αδεξιότητα παραφυλάει. Ο νόμος του Μέρφυ μάλλον. Ξεπετάγεται από τη γωνία ακάλεστος. Τότε θα σκοντάψεις. Τότε θα αδειάσει το μυαλό σου. Τότε θα κάνεις τη βλακεία. Τη στιγμή που θα τον συναντήσεις. Και έτσι θα περνάει ο καιρός χωρίς να μπορέσεις ποτέ να ορθώσεις μια κουβέντα.
Γιατί έτσι γίνεται. Όταν γουστάρεις κάποιον πολύ σου κόβονται όλα. Ο αέρας. Η μαγκιά. Η άνεση. Μαγκώνεσαι. Ανεξιχνίαστο. Δε συμβαίνει αυτό συχνά. Ένας άνθρωπος μπορεί να το καταφέρει αυτό να στο δημιουργήσει. Άντε δύο για να μην κόβω την ελπίδα. Σπάνιο.
Ένας είναι αυτός που σου προκαλεί ρίγος μόνο που τον βλέπεις. Ένας μόνο έχει αυτή την διαολεμένη δύναμη και σου επιβάλεται. Ένας μονάχα. Ολοι οι άλλοι απομιμήσεις. Περαστικοί. Αδιάφοροι στο πέρασμα του χρόνου. Φθείρεται και καίγεται η εικονα τους σαν το τσιγαρόχαρτο. Εκείνος όμως. Εκεί ακλόνητος. Πρωταγωνιστής στη σφαίρα της φαντασίας σου. Σε μια ζωή που εσύ έπλασες για να τον χώσεις μέσα. Να υπάρχει έστω κάπου. Να τον συναντάς κάθε φορά που η πραγματικότητα σε απογοητεύει. Πιστός στο ραντεβού του. Στην ώρα του. Κάθε βράδυ στα όνειρα σου.
Ένας και μόνο μόνο ένας μπορεί να το προκαλέσει αυτό. Εκείνος που φοβομαστε τη σύγκρουση με την επικείμενη ένωση. Αν συμβεί ποτέ.
Ποτέ δε θα μάθεις όμως.Γιατί πρέπει να του μιλήσεις. Να μπουν σε σειρά οι λέξεις. Ή έστω να αντέξεις να τον κοιτάξεις πάνω απο ένα sec χωρίς να χαμηλώσεις το βλέμμα. Αντέχεις;
Και νευριάζεις κάθε φορά που σε πλησιάζει κάποιος και δεν είναι αυτός. Και θέλεις όλα να τα ανταλλάξεις για να μπει στη ζωή σου τόσο δυναμικά όπως μπήκε στη σκέψη σου και στα όνειρα σου πριν πολλά χρόνια…τότε που ήσουν ακόμα έφηβη.
Το σύμπαν δε βοηθάει όμως. Σου βάζει και τρικλοποδιές. Όταν γκρεμίζει όλες τις γέφυρες στο δρόμο σου για να μην μπορέσεις να τον φτάσεις. Όταν σου στέλνει ανθρώπους για να σε καθυστερούν. Να μένεις πίσω. Να απομακρύνεσαι. Από εκείνον. Δεν είναι ανεκπλήρωτος έρωτας. Δεν υπάρχει έρωτας όταν δεν υπάρχουν δύο να τον συντηρούν.
Είναι αγέννητος. Κυοφορείται. Δεν έχει ακόμα όμως ολοκληρωθεί για να πάρει σάρκα και οστά.
Ό,τι επιθυμείς να σε επιθυμεί. Αυτό έχει αξία.
Όλες οι γέφυρες να χτιστούν για να έλθει εκείνος να σε βρει.
Για να κυλήσει το αίμα πάλι στις φλέβες σου.
Να νιώσεις ζωντανή.