Πέρασα την εφηβεία μου την δεκαετία του 90.
Μια εποχή που ήθελε τις παρέες να φτιάχνουν ροκ γκρουπάκια, πιο συχνά από όσο μου έλεγε η μάνα μου να φορέσω ζακέτα.
Ήμουν από τους τυχερούς. Σε ό,τι έχει να κάνει με την μουσική σκηνή του ελληνόφωνου ροκ.
Συναυλίες παντού και συνέχεια.
Σε κάθε παρεάκι θα γνώριζες και κάποιον που το όνειρο του θα ήταν να παίξει μουσική!
Τουλάχιστον στις Δυτικές πλευρές της Αθήνας αυτό ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Τα τρία μεγαλύτερα γκρουπ αυτής της δεκαετίας ήταν χωρίς αμφισβήτηση τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες και τα Διάφανα Κρίνα.
Διαφορετικά σε ήχο μεταξύ τους με πολλές “κόντρες” των τότε ακροατών τους.
Τα Διάφανα Κρίνα είχαν κάτι φωτεινά απόκοσμο.
Μια λαμπερή μαυρίλα που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Λίγο οι στίχοι, λίγο οι καταραμένοι ποιητές, λίγο η μουσική που παρόμοιά της δεν υπάρχει στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία (γεγονός), λίγο η φωνή του Θάνου.
Ευτυχώς όταν πήγε να ξεπουληθεί και αυτό, πέθανε. Πέθανε όπως το γνωρίσαμε.
Δεν πέθανε σέρνοντας το κουφάρι του δεξιά αριστερά για αρπαχτές.
Δεν έπαιζε με τον Ρέμο στα μπουζούκια.
Δεν έγινε διαφήμιση στο ALTER μαζί με τα Ζουζούνια και τις άλλες αηδίες.
Αποφάσισαν να το λήξουν πριν ξεφτιλιστούν με live επανένωσης σε κάθε κωλοχώρι κάθε τρεις και λίγο, με τράβηγμα από τα αυτιά ενός κύκλου που έκλεισε.
Ναι, ίσως πουλούσα το νεφρό μου για να ξαναδώ ένα live από Τρύπες και πολύ αμφιβάλλω αν θα υπήρχε χώρος να φιλοξενήσει όσους θα ήθελαν να πάνε.
Όμως σέβομαι την απόφαση αυτής της ιστορικής μπάντας να το κόψουν πριν ξεπουληθούν.
Τα μέλη αυτών των συγκροτημάτων ακολούθησαν διαφορετική πορεία αργότερα.
Ο Παύλος Παυλίδης το πήγε ένα βήμα παραπέρα, ο Γιάννης Αγγελάκας το πήγε στην Σελήνη, το γύρισε και το ξαναπήγε και όσο μεγαλώνει το προχωράει πιο πολύ.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος πιστός στην ίδια μουσική γραμμή πάνω κάτω.
Επικά τα live του με τον Παρίση.
Τον Ανεστόπουλο δεν τον ήξερα προσωπικά, πέρα από μια φορά που βρεθήκαμε σε ένα σπίτι, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και είπαμε δύο κουβέντες.
Δεν ξέρω αν είχε παράξενη αύρα σαν άνθρωπος ή έφταιγε το πώς τον έβλεπα εγώ από θαυμασμό αλλά σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος στον χώρο.
Περνάνε τα χρόνια λοιπόν και μια μέρα σκάει τηλέφωνο από μια παλιά φίλη να μου πει για την υγεία του Θάνου.
Διάβασα και ένα σχετικό κείμενό του στο facebook και πείστηκα πως δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο.
Ξενέρωσα, στεναχωρήθηκα και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα συναισθήματα καθώς το θέμα καρκίνος μου βαράει ευαίσθητες χορδές.
Ο Θάνος χτες, είπε πως ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια.
Ακόμα το δουλεύω στο κεφάλι μου αν και δεν μπορώ να το καταλάβω ακριβώς.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως δένεσαι με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις προσωπικά.
Που δεν ήσουν ποτέ δίπλα του.
Τα Διάφανα Κρίνα πάντως ήταν σίγουρα αρκετές φορές δίπλα μου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, κάπου στα 16 μού, να πέφτω σε βαριά κατάθλιψη για την Βασιλική από το Μαρούσι που δεν με ήθελε και κάπου εκεί τελείωνε ο κόσμος και θα έπρεπε να πεθάνω αλλά τελικά δεν πέθανα γιατί άλλαξα εξάτμιση στο μηχανάκι και μου πέρασε ο πόνος.
Στα 16 όλα μοιάζουν υπερβολικά.
Μεγάλωσα και έδωσα διαφορετική ερμηνεία στα τραγούδια πάντως και χαίρομαι που πέρασα και αυτές τις στιγμές παρέα με τα Κρίνα, τις Τρύπες και τα Ξύλινα.
Φαντάζομαι και αυτοί θα πέρασαν παρόμοιες με τον Παύλο, την Κατερίνα και τον Νικόλα.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 λοιπόν, προγραμματίζεται μια συναυλία με τα Διάφανα Κρίνα μετά από αρκετά χρόνια.
Μαζί και ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Όταν έχεις ανδρειωθεί μέσω των δικών τους τραγουδιών, οφείλεις να είσαι εκεί.
Το χρωστάς στον εαυτό σου.
Και τι δεν εχουμε ακούσει από αυτόυς τους ανθρώπους;
Από Ουράνη μέχρι Μπωντλαίρ.
Και για να μην λέμε και αηδίες, τα Διάφανα Κρίνα ποτέ δεν θα ήταν αυτή η ιστορική μπάντα που είναι σήμερα χωρίς τους στίχους του Παντελή Ροδοστόγλου.
Και μάλλον το σκέφτηκε πολύς κόσμος σαν εμένα και ανακοινώθηκε και δεύτερη ημέρα.
Και εξαντλήθηκαν και της δεύτερης ημέρας τα εισιτήρια.
Με χαρά θα σας πω, πως είδα κόσμο όλων των ηλικιών.
Εντύπωση δε, μου έκανε ένας τυπάρας γύρω στα 45-50 με κάποιο πρόβλημα στο πόδι μάλλον,
ο οποίος είχε μπαστούνι μαζί του και σε όλη την συναυλία αν και καθιστός, το χτυπούσε στον ρυθμό.
Και στο τέλος σηκώθηκε κι αυτός.
Πραγματικά αυτό είναι ΡΟΚ και θα θελα να εκφράσω τον σεβασμό μου στον άγνωστο φίλο.
Επίσης θα ήθελα να φτύσω στο κούτελο και τους χαβαλέδες που έφυγαν κάνα μισάωρο πριν τελειώσει η συναυλία μη τυχών και πήξουν στην κίνηση, την στιγμή που μέχρι το τέλος είχε κόσμο απέξω που παρακαλούσε να μπει γιατί δεν κατάφερε να πάρει ένα εισιτήριο.
Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί.
Δεν έχω λόγια για αυτήν την συναυλία.
Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Ή σχεδόν όλα τέλος πάντων…
Κατά την διάρκεια της συναυλίας, είχα μια κουβέντα με έναν φίλο-που είχα γνωρίσει πάλι σε live του Αγγελάκα- για το πόσο σαδιστής παίζει να είναι ο θεός.
Όταν του είπα πως ίσως είναι ο Έλληνας Nick Cave, μου ανέφερε ότι ο γιος του σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν 2 μήνες. 15 χρονών.
Και για την ακρίβεια το συνόδευε με την ατάκα, “Δυστυχία θες; Πάρε να ‘χεις”.
Αν αυτό δεν είναι επουράνιο δούλεμα, τιμωρία ή επίδειξη δύναμης, τότε τι είναι;
Θάνο, αν ποτέ φτάσει στα μάτια σου αυτό το κείμενο, σε ευχαριστώ για όλα τα βράδια και τις στιγμές που μου έκανες παρέα…
Υψώνω το ποτήρι μου στην υγειά σου…
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί ‘ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε…
