Στο χωριό μου που λέτε, όποτε πάω το καλοκαίρι, ένα απ΄τα ανεξήγητα φαινόμενα που συμβαίνουν, είναι ότι πάντα μετά από κάνα δυό μέρες που ανοίγω το σπίτι σκάνε μύτη στην αυλή 2-3 γάτες.
Το τάιμινγκ είναι αξιοπερίεργο, γιατί πως γίνεται να λείπεις ένα χρόνο και τσουπ μόλις σκάσεις μύτη αμέσως επίσκεψη;
Τι σκατά, μήπως μυρίζω ψαρίλα; Όχι.
Μήπως μαγειρεύω με το που σκάσω; Όχι.
Μήπως έχουν κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης; Μπα.
Ε πως το μυρίζονται; Τι να πω. Ε θα χουν ένστικτο. Βασικό αυτό αν πεινάς…
Βέβαια αυτό είναι. Το ίδιο ένστικτο έχει κι η γυναίκα σου που σε παίρνει χαμπάρι αν έχεις αργήσει, πριν καν σκεφτείς να βάλεις το κλειδί στην πόρτα. Οι γάτες δεν θα είχαν, που χουν και 15 αισθήσεις παραπάνω; Το λύσαμε.
Τες πα φέτος που λέτε μου ρθαν δυο γάταροι λευκοσκατί στην αυλή και ψηλοπόδαροι τόσο, που παραλίγο να τους μπερδέψω με τσιτάχ. Επίσης γκανγκστεροφατσες φουλ, με τα σημάδια τσαμπουκαλέματων ολούθε στη μάπα, σαφώς ευδιάκριτα. Ε τι να κάνω. Αυτοί μου λαχαν. Τους αποδέχτηκα.
Η διαφορά με την Αθήνα είναι ότι εδώ δεν διαλέγεις εσύ τι γατιά θα έχεις, αυτά αποφασίζουν σε ποιά αυλή θα πάνε. Λες και κάνουν ρε παιδί μου συμβούλιο πρίν το καλοκαίρι και λένε:
Λοιπόν εσείς αριστόγατες θα πάτε στην κυρα Σόνια που ταΐζει αβέρτα, εσείς μικρομεσαιόγατοι θα πάτε στην κυρα Μαρία που είναι ντεμί και εσείς αποβράσματα των γατιών θα πάτε στον Λαμπρίδη να χορτάσετε αποφάγια σιχαμεροτυρόπιτας και αβέρτα μπουγέλα στη μάπα. Έτσι για τιμωρία.
Ε καλά μπουγέλα δεν τους έριξα αλλά η μια έφαγε μια σκουπιά προχτές γιατί έκανε καταδρομική στην κουζίνα και μου βούτηξε μια σαρδέλα υποχθόνια μέσα από πιάτο πάνω στο τραπέζι. Μιλάμε για θράσος. Ε να μην της έριχνα μια ματσακουλιά. Έπρεπε να το κάνω προς παραδει… γατισμό.
Με τα πολλά που λέτε, η συμβίωση μας εδώ και έναν μήνα είναι αγάπης και μίσους.
Τη μια με κοιτάζουν λυπημένα και τους κόβω κανα κομμάτι παριζάκι και την άλλη με πρήζουν κοιτώντας με στα μάτια
νιαουρίζοντας σατανικά που σε γατομετάφραση αυτό θα σήμαινε ”μαλάκα αν ήσουν πεθαμένος, θα σε τρώγαμε άνετα”.
Αλλά τι να κάνω, είμαι πονόψυχος και τα παραβλέπω αυτά. Άσε που κυκλοφορούν και κάτι φίδια εδώ πέρα και όσο να ναι να χεις τους Αλ Καπόνε των γατών στην αυλή σου είναι μια άλφα ασφάλεια πριν σε καταπιεί η μαρμάγκα.
Όπως θα λεγε και το άσμα: Έχω δύο γάτους μάγκες δεν φοβάμαι τις μαρμάγκες.
Ένα άλλο ερώτημα που έχω είναι, τι κάνουν τον χειμώνα που λείπω. Τους ταΐζει κανείς;
Θα μου πείτε γιατί να τους ταΐζει, εξοχή είναι μπορούν άνετα να κάνουν μια βόλτα στα χωράφια και να διαλέξουν από μια ποικιλία από σκαντζόχοιρους και πουλάκια, μέχρι φίδια και ποντίκια. Γαμώ τα μπουφέ.
Και εδώ ξαναμαναναρωτήθηκα. Και γιατί δεν πάνε και το καλοκαίρι για κυνήγι και περιμένουν κάθε μαλάκα Λαμπρίδη πότε θα του καυλώσει να τους πετάξει μια μισοδαγκωμένη φέτα πάριζα; Ε γιατί; Το φιλοσόφησα όλο αυτό αγαπητοί μου αναγνώστες και κατέληξα στο παρακάτω.
Τα ζώα όπως και οι άνθρωποι που είναι και αυτοί ζώα προτιμούν το εύκολο και σίγουρο παρά την κούραση. Βλέπεις να πούμε τους γλάροι, 70% του πλανήτη θάλασσα κι αυτοί άμα δουν χωματερή, ποια θάλασσα, βουρ στο σκουπιδοβουνό. Γιατί; Γιατί βαριούνται. Ποιος πάει τώρα να τσεκάρει άμα ξεχάστηκε καμιά αθερίνα στο κύμα, να την κεντράρουμε από μισό χιλιόμετρο και να βουτήξουμε με τη μούρη να την πιάσουμε. Τι κούραση. Θα γίνουμε και μούσκεμα. Σκατά.
Θα προτιμήσουμε λοιπόν να φάμε ακούραστα καμιά σάπια μισοφαγωμένη ψαροκροκέτα ή στην εσχάτη καμιά εύκολη μυρωδάτη σερβιέτα. Έτσι. Ποιος τις γαμεί τις σαρδέλες. Σερβιέτες. Πάντα στο εύκoλο. Always
Έτσι κι οι γάτες. Ποιος πάει τώρα να κυνηγήσει πουλάκια μες τη ζέστη. Τον πούλο. Ας πάμε στο Λαμπρίδη να νιαουρίσουμε λίγο και αν πιάσουμε τη σωστή λυπητερή ντο, θα συγκινηθεί ο πούστης που θα πάει και θα μας ταΐσει. Όλα είναι θέμα φωνητικής.
Έτσι που λέτε. Μέχρι και τα ζώα προτιμούν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μην αναρωτιέστε λοιπόν για τους ανθρώπους. Τελικά η μητέρα φύση μας οδηγεί στο εύκολο. Έτσι πλαστήκαμε.
Τώρα λοιπόν που θα επιστρέψω στην Αθήνα, θα τα αφήσω εδώ τα γατόνια. Δεν ξέρω αν θα βρούν κάποιον άλλο να τους ταΐζει, αλλά το πιθανότερο είναι να αναγκαστούν να ξαμοληθούν στα χωράφια. Δυστυχώς για αυτούς μάλλον το δημοσιουπαλληλίκι έλαβε τέλος. Τώρα θα πρέπει να ψάξουν, να τρέξουν, να ιδρώσουν για να επιβιώσουν τον χειμώνα.
Το ίδιο δηλαδή που θα κάνω κι εγώ και αρκετοί από εσάς…
Καλή αρχή Γάτουλες.
