‘I want to sing like birds sing, not worrying who listens or what they think’
Rumi
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω πόσο γρήγορα χάνεται το χαμόγελο από τα χείλη, η χαρά και η έμπνευση από το βλέμμα, η χαρά από τη καθημερινότητα.
Είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς παρατηρώντας τη ζωή σου και αυτή των άλλων, πως αυτή η εσωτερική αίσθηση της χαράς, της ικανοποίησης, της όρεξης να γευτείς κάθε τι που η ζωή έχει να σου προσφέρει, φθίνει σταθερά μετά την παιδική ίσως και την εφηβική ηλικία, μέχρι που εξαφανίζεται.
Και μετά χρειάζεσαι τα εξωτερικά γεγονότα για να αισθανθείς ξανά ζωντανός μέσα σου. Οι σχέσεις με τους άλλους, ο επαγγελματικός σου δρόμος, οι ανέσεις, η τεχνολογία, γίνονται η αφορμή για να ξαναβρείς λίγη από τη χαρά που λαχταράς, το κίνητρο για να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι σου και να ξεκινήσεις από την αρχή.
Ωραία είναι όλα αυτά και εν μέρει απαραίτητα γιατί συμπληρώνουν τον φυσικό κύκλο της ζωής. Όμως η αίσθηση της ευτυχίας και της πληρότητας που προσφέρουν είναι πάντα παροδική και τότε κρέμεσαι κυριολεκτικά από την επανάληψη της εμπειρίας ώστε να βιώσεις την ίδια ή παρόμοια ικανοποίηση. Εκεί που όλα γκρεμίζονται είναι όταν τα εξωτερικά συμβάντα στη ζωή μας δεν συμβαδίζουν με τις επιθυμίες μας. Δεν πήρα την προαγωγή που διακαώς επιθυμούσα για αντλήσω επιβεβαίωση, χώρισα με τον άνθρωπο που αγαπούσα γιατί τελικά αυτά που μας έκαναν χαρούμενους με τα χρόνια ξεθώριασαν, μέχρι που χάθηκαν. Δεν έχω την απαιτούμενη οικονομική βάση για να έχω όλα αυτά τα τεχνολογικά αγαθά που επιθυμώ και αν τα αποκτήσω είναι πάντα κάποιο πιο εξελιγμένο gadget που θα μου λείπει.
Κάπου εκεί οι άνθρωποι αρχίζουν και στεγνώνουν εσωτερικά, το βλέμμα τους ξεθωριάζει, η ματιά και η κορμοστασιά τους δεν έχει πια συμβολισμό και δύναμη. Ακόμα και αν δεν πέσεις στην κατάθλιψη, ζεις σαν ένα μηχανικό εξάρτημα που επαναλαμβάνει την ίδια καθημερινή ρουτίνα, κοιτά τα πάντα δίχως να βλέπει στην ουσία τίποτα.
Συνήθως σε αυτό το σημείο αρχίζουμε να ψάχνουμε μια «συνταγή» για να κάνουμε ένα ολικό restart στη ζωή μας.
Είτε θα ξεκινήσουμε Γιόγκα, διαλογισμό, ψυχοθεραπεία, personal training, γενικότερα προσπαθούμε να ακολουθήσουμε μια μέθοδο που κάποιος άλλος δίδαξε, άντλησε δύναμη, ισορροπία και χαρά, ώστε υιοθετώντας την να νιώσουμε και εμείς έτσι. Ολοένα και περισσότερο η γενιά μας ζει πια αποκλειστικά πια πάνω σε πρότυπα και μεθόδους, συνταγές συμπεριφοράς ανεξάρτητα αν είναι ανατολικής ή δυτικής προέλευσης.
«Συνταγές» για όλα: πώς να φερόμαστε, πώς να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, πώς να σχετιζόμαστε με τους άλλους, πώς να προσευχόμαστε ή να διαλογιζόμαστε, πώς να ντυνόμαστε. Είμαστε τελείως απροετοίμαστοι να κοιτάξουμε λίγο προς τα μέσα, να διερευνήσουμε τα χαρακτηριστικά της δικής μας ιερής ατομικότητας.
Τι μας εκφράζει πραγματικά σαν ύπαρξη σε φιλοσοφικό αλλά και πρακτικό επίπεδο;
Τι μας κάνει πραγματικά χαρούμενους χωρίς πολλή σκέψη και προσπάθεια;
Αν αύριο είχαμε όλα τα χρήματα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, με τι θα επιλέγαμε να ασχοληθούμε, πώς θα εκφράζαμε τη δημιουργικότητα μας;
Εξερευνώ την ατομικότητα μου δεν σημαίνει αποθεώνω το Εγώ μου. Αντιθέτως συνειδητοποιώ ότι σε αυτή την κοσμική σκηνή, in this field of play όλοι είμαστε εξίσου σημαντικοί, κανένας περισσότερο κανένας λιγότερο.
Σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο, δυναμικό περιβάλλον του Σύμπαντος μέσα στο οποίο ζούμε, ο καθένας μας είναι αδιάρρηκτο κομμάτι της ενότητας, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα μοναδικός και ξεχωριστός. Και οφείλουμε στον εαυτό μας και μόνο να εξερευνήσουμε αυτή τη μοναδικότητα, να βρούμε και περπατήσουμε τον προσωπικό μας δρόμο και να μην συγκρίνουμε διαρκώς τη ζωή και τις επιλογές μας με αυτή των άλλων.
Να βιώσουμε τη ζωή μας μέσα από το Ατομικό μας Πεδίο Δύναμης. Μπορεί να το έχετε ακούσει και ως Dharma, το ιερό μονοπάτι της ύπαρξης. Ο δρόμος που χάραξε ο δάσκαλος, ο ειδικός, ο φίλος, ο άλλος γενικότερα όσο και μεγαλοπρεπής να υπήρξε, όσα οφέλη και να έδρεψε, όσες χαρές και αν έφερε, είναι και θα είναι πάντα το πεδίο δύναμης ενός άλλου. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και τα χαρίσματα, τις ιδιαιτερότητες του. Αν το ακολουθήσουμε μπορεί προσωρινά να αισθανθούμε μια πλήρωση, μια σιγουριά που κάνουμε κάτι που δοκίμασαν και άλλοι, με εξασφαλισμένα αποτελέσματα. Να βεβαιωθούμε ότι δεν θα ξαναπληγωθούμε, δεν θα πονέσουμε, δεν θα βρεθούμε εκτεθειμένοι. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι κάτι φρέσκο και δυναμικό, δεν λειτουργεί με πατέντες, δεν χαρίζει εξασφάλιση γιατί μεταβάλλεται διαρκώς.
Αντιθέτως αν εξερευνήσουμε το δικό μας πεδίο δύναμης και αρχίσουμε να λειτουργούμε, να βιώνουμε την καθημερινότητα μέσα από αυτό, η ίδια η αίσθηση της ζωής μεταβάλλεται.
Δεν κοπιάζεις, δεν μοχθείς, επιλέγεις και συνειδητά υλοποιείς αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη. Δεν σταματάς να δέχεσαι προκλήσεις και να αντιμετωπίζεις δυσκολίες, αλλά τίποτα δεν μπορεί να γκρεμίσει την εσωτερική σου συγκρότηση ότι όλα σταθερά οδηγούν στην ακμή του βίου σου και όχι στην παρακμή.
Χαίρεσαι την κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία, δεν τη χαραμίζεις για καμία υποχρέωση που «πρέπει να..», μόνο ότι «επιλέγω να..» και η τήρηση της τάξης προκύπτει, δεν επιβάλλεται. Δεν χρειάζεται κάτι για να νιώσεις ζωντανός, χαρούμενος, είναι μια άσβεστη φλόγα, ένας έρωτας με τη ζωή μαγικός που δεν θα τελειώσει ποτέ και δεν εξαρτάται από τίποτα και από κανέναν. Ρέει με χρώματα, με γεύσεις, με σκέψεις και αισθήσεις, από μόνη της πέρα από μεθόδους, δόγματα, συνταγές.
Μαζί σας σύντομα με προτάσεις που θα μας βοηθήσουν να βιώσουμε και να εδραιώσουμε το ατομικό μας πεδίο δύναμης.
Θυμηθείτε: σεβασμός στον προσωπικό μονοπάτι, σεβασμός στο Ατομικό Πεδίο Δύναμης.
Μαριάννα Χρυσικάκου
