Τώρα, λέω να μιλήσω για τα βλέμματα οίκτου, που πολύ με στεναχωρούν… Πρέπει να μάθω να τα αγνοώ βέβαια, και συχνά τα καταφέρνω… αλλά όχι πάντα! ..
Εντωμεταξύ, ή μικρά παιδιά, ή ηλικιωμένοι κολλάνε. Κι άντε τα παιδάκια τα καταλαβαίνω: τους έρχεται περίεργο το θέαμα και δεν τους έχουνε μάθει ακόμα οι γονείς τους ότι δεν είναι ευγενικό να κοιτάς έντονα. Οι γέροι όμως; Δεν έχουν μάλλον καθόλου παιδεία για να ξέρουν τους τρόπους καλής συμπεριφοράς. Τι να κάνουν κι αυτοί;;
Τότε, στο κρυφό σχολειό, μόνο τα βασικά μάθαιναν! Άσε που στην εποχή τους δεν υπήρχαν ανάπηρα παιδιά… Τα ρίχνανε στον Καιάδα!@#$@%
Μπορεί βέβαια να το κάνουν επειδή εντυπωσιάζονται απ’την ομορφιά μου…: «Κοίτα τώρα! Τόσο όμορφη κοπέλα και να μη μπορεί να περπατήσει!»… Όχι όμως!! Την άλλη φορά, περπατούσα στο δρόμο με τον πατέρα μου, κι ένας τύπος με το ποδήλατό του, είχε τόσο απορροφηθεί από το θέαμα, που μας προσπέρασε και συνέχισε να με κοιτάει… Καλά, αυτό μου έχει ξανασυμβεί βέβαια! Οι πεζοί σχεδόν πάντα γυρνάνε για να δουν το πρόσωπο που αντιστοιχεί σε αυτόν τον «θεσπέσιο» ποπό, μάλλον, αλλά ο ποδηλάτης κόντεψε να γκρεμοτσακιστεί!
Η συμβουλή μου λοιπόν, είναι να τους αγνοείτε! Να διασχίζετε χαρούμενοι το δρόμο σας, και να μην ταράζεστε καθόλου! Αν είναι παιδάκια, μην τα λαμβάνετε υπόψη: «ου γάρ οίδασι τι ποιούσιν», ενώ αν είναι γέροι, και μπορείτε (αν αντέχει η καρδιά σας δηλαδή!) κοιτάξτε τους κι εσείς έντονα και χαμογελάστε! Ή που θα τραβήξουν το βλέμμα τους, ή που θα σας περάσουν για χαζό! Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι όμως, του τύπου «έχε με για βλαμμένο, αλλά να ξέρεις που σε γράφω θείο…»
Και ένα σκηνικό, που μου συνέβη προχθές και πολύ με τάραξε! Καθόλου δεν το περίμενα! Τους τουρίστες τους έχω για διακριτικούς τύπους, αλλά αυτές ήταν μια παρέα από βλαχάρες, μάλλον. Από κανένα χωριό στα Highlands. Καθόμασταν σε μια καφετέρια λοιπόν, και ήρθε η ώρα να φύγουμε! Περνάμε δίπλα από το τραπέζι τους και παρότι δεν χρειάστηκε να μετακινηθούν, είχαν το βλέμμα του: «Μισό να σε σκανάρω λίγο!»… Ήταν και μία στο τραπέζι τους, που ενώ μου είχε πλάτη, γύρισε να με θαυμάσει. Αφού τις προσπεράσαμε, και σταματήσαμε για να περιμένουμε τον πατέρα μου, γυρνάω γελαστή και τους λέω «hallo»… Έπρεπε να είστε από μια μεριά, για να δείτε βλέμματα του τύπου «ας ανοίξει η γη να με καταπιεί ΤΩΡΑ!»… όχι από όλες όμως!
Αυτά και για τώρα!
Τα λέμε την άλλη φορά!