Γενικά με συγκινούν ζώα που κάνουν υπερπροσπάθεια. Βλέπω χελώνες στον δρόμο και θέλω να τις ρωτήσω; Προς τα που πάτε να σας βοηθήσω ρε; Μπορώ να σας γλιτώσω έναν μήνα δρόμο! Μια φορά βρήκα μια τραυματισμένη. Την πήγα σπίτι να την φροντίσω λίγο. Στο πάτωμα της κουζίνας για να της βγάλω τα τσιμπούρια και μετά φαγητό.
Ανοίγω το ψυγείο να βρω μαρούλι. Με κοιτάει περίεργα η χελώνα με ύφος “μπας και είναι γενετικά τροποποιημένο αυτό το μαρούλι;”
-Όχι, δεν είμαι! απαντάει το μαρούλι. Εξηγώ κι εγώ στη χελώνα, ότι αυτό το μαρούλι το έβγαλα από τον κήπο μου. Είμαι καλός κηπουρός. Έχω που λένε “πράσινα χέρια”. Μάλλον πρέπει να πάω σε γιατρό για αυτό το θέμα με τα χέρια. Είχα μια γκόμενα κάποτε χορτοφάγο και με επηρέασε πολύ. Δηλαδή την χώρισα. Και δεν τα ξαναφτιάχνω με χορτοφάγο.
Οι φοβίες των ανθρώπων με την κλωνοποίηση είναι ανόητες κατά τη γνώμη μου. Αν κλωνοποιήσεις το μαρούλι, πόσο ίδιο πειράζει να είναι δηλαδή; Βγάζω από την μπότα μου ένα μαχαίρι να το κόψω λίγο. Με στραβοκοιτάζει η χελώνα. Σε στυλ “γιατί έχεις κρυμμένο μαχαίρι;” Δηλαδή αν είχα κρυμμένο σπαθί θα ήταν καλύτερα;
Μια χαρά το έφαγε το μαρούλι. Είναι από τα λαχανικά που θέλουν να τα τρώει ο κόσμος. Ενώ πχ τα ραδίκια από την πρώτη δαγκωματιά ξέρεις ότι δεν θέλουν. Υποφέρουν, ξινίζουν τα μούτρα τους. Νομίζω ότι τις χελώνες τις ελέγχω με την σκέψη μου. Εκτός κι αν απλά κάνουν αυτά που νομίζω ότι πρέπει να κάνουν οι χελώνες έτσι κι αλλιώς και τα κάνουν τέλεια.
Τώρα όμως έπρεπε να αποφασίσω που πήγαινε αυτή η χελώνα πριν την σώσω. Πρέπει να την βοηθήσω. Αν συνυπολογίσω τον χρόνο που έχασε στην κουζίνα μου, πρέπει να την πάω τουλάχιστον πεντακόσια μέτρα πιο κάτω από εκεί. Αλλά προς τα που;
Αποφάσισα να εμπιστευτώ τη σοφία της φύσης. Θα ρωτήσω τη χελώνα στα ίσια. Από το κούνημα του κεφαλιού της θα μάθω την απάντηση. Έχω δει να το κάνουν με σκύλους. Είναι και γρήγοροι στους υπολογισμούς.
“Χελωνίτσα, πόσο κάνει 12 φορές το 27;”
Με κοίταξε. Κούνησε το κεφάλι της….μια…δυο…τρεις…νομίζω 8 φορές. Εντάξει, δεν βρήκε ακριβώς σωστά το αποτέλεσμα αλλά είναι πάντως γρήγορη.