Ακόμα και τώρα ως κυβέρνηση, σύσσωμη η κυβέρνηση και όλοι οι φιλοκυβερνητικοί πολίτες γκρινιάζουν ότι “όλα τα ΜΜΕ είναι εναντίον μας”. Αυτό είναι παραδοχή ήττας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι φαίνεται αρχικά.
1. Κατ’αρχάς γιατί η γκρίνια που χρονίζει χάνει την αξία της. Πως γίνεται τοοοοοόσα χρόνια να μην έχει καταφέρει κανένα μέσο να εκπροσωπεί επάξια αριστερές ιδέες; Όλοι οι άλλοι έχουν κανάλια, ιστοσελίδες, εφημερίδες, τα σιωνιστικά σκοτεινά κέντρα που ελέγχουν την παγκόσμια συνείδηση….μόνο οι Αριστεροί οι καημένοι πάντα είναι θύματα συνωμοσίας;
2. “Να μην πηγαίνουν στα πουλημένα κανάλια!” Εδώ είναι ακόμα μεγαλύτερο το παράδοξο. Γιατί η συμπεριφορά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς ίδια με αυτών που στηλίτευαν τόσα χρόνια. Δηλαδή βγαίνουν με κάθε ευκαιρία, σε κάθε κανάλι για να φανούν. Με την πανάρχαια λογική του “all publicity is good publicity” ξέρουν ότι αν κάποιος είναι γνωστός, παίρνει ψήφους. Είτε είναι υπόδικος εγκληματίας ή απλά τελείως ηλίθιος. Όταν φτάσει ο άλλος στην κάλπη προτιμάει το όνομα που ξέρει και ξεχνάει ότι αρνητικό μπορεί να ήξερε.
3. Πάντα ήταν ασαφής η θέση της Αριστεράς σε σχέση με την τηλεόραση. Πριν 3-4 δεκαετίες μεγαλούργησαν οι διανοούμενοι του χώρου αναλύοντας την οικονομία των ΜΜΕ. Ήταν χρήσιμη και αναγκαία παρέμβαση τότε αυτή του Τσόμσκι. Αλλά είχε τα όριά της. Επιστημονικά μπαγιάτεψε. Όπως κάθε υπερβολικά απλή και εύκολη απάντηση, σκεπάζει σαν βαριά μάλλινη κουβέρτα όλο τον χώρο και δεν αφήνει χώρο για να δούμε πρακτικά νέα θέματα που έχουν προκύψει από τότε.
4. Η τηλεόραση είναι για παππούδες! Ναι, είναι. Ο Παπαδάκης μιλάει σε γέρους. Γέροι που ψηφίζουν όμως περισσότερο από τους απογοητευμένους νέους. Οπότε γιατί η Αριστερά, η οποία πάντα είχε πιο δυνατή θέση (φυσική ίσως θέση) σε πιο νεαρές και επαναστατικές ψυχές, ασχολείται τόσο με στείρες καταστάσεις όπως η ΕΡΤ; Που είναι λοιπόν ο δυναμισμός των νέων της Αριστεράς; Τα social media τα σνομπάρουν για΄τι θεωρούν ότι πρέπει να συζητιούνται τα θέματα με καφέ και τσιγάρο από κοντά για “γνήσιο” σοσιαλισμό. Τι μένει;
5. Δεν υπάρχει όραμα. Η “αριστερή” τηλεόραση έχει υποτίθεται ντοκιμαντέρ, ορχήστρες από την Μόσχα, τοπικά νέα και αναδεικνύει τα νέα πράγματα. Που έχει γίνει αυτό και πότε; Στην πράξη η “αριστερή” τηλεόραση είναι απλά κρατισμός, βόλεμα κολλητών και κυβερνητική προπαγάνδα. Δηλαδή ίδια με την δεξιά τηλεόραση, την ΠΑΣΟΚική τηλεόραση και κάθε άλλη σάπια κυβέρνηση που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Τόσα χρόνια αργότερα λοιπόν ακόμα δεν υπάρχουν ΜΜΕ που να αρέσουν στην Αριστερά. Δεν είναι πια θέμα κόστους βέβαια, ούτε ότι ελέγχει το κεφάλαιο τα media. Είναι απλά μια τρανή απόδειξη ότι αυτοί οι διανοούμενοι του καναπέ είναι τεμπέληδες, ανίκανοι και άχρηστοι για οτιδήποτε πρακτικό. Ξεφτιλίζουν την έννοια της Αριστεράς με την τεμπελιά τους.