Κατέβασα το ακουστικό σοκαρισμένη. Ωστόσο, σκέφτηκα: Ας μη γίνω μελό. Άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από αρρώστιες ανάμεσά μας. Άλλη μία. Και τι έγινε; Εδώ, ετοιμάζονται να πεθάνουν ηρωικά άλλοι κι άλλοι. Με μία νεαρή 27χρονη θα ασχολούμαι τώρα; Τι ηρωικό είχε κάνει αυτή για να ασχοληθώ μαζί της και να γράψω;
Αυτή δεν είχε νοιώσει ψυχολογικό σοκ στα δεκαέξι. Απλώς είχε αναγκαστεί να μεταναστεύσει από τη χώρα της, αφήνοντας πίσω ό,τι αγαπούσε γιατί δεν είχε να φάει, στην κυριολεξία. Και ήρθε εδώ, με το ρατσιστικό στίγμα να την ακολουθεί, γιατί ήταν μία “ξένη”. Χωρίς καν να γνωρίζει τη γλώσσα, χωρίς κανένα εφόδιο, χωρίς κανείς να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της. Ήρθε εδώ και τα διεκδίκησε. Και ναι, τα κέρδισε. Άφησε πίσω τα απωθημένα της, κι έκανε τις φοβιες της όπλο για να προχωρήσει.
Αυτή δεν είχε νοιώσει την κρατική καταστολή. Απλώς ζούσε σε μία χώρα ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας, λόγω καταγωγής. Κατάφερε όμως να σπουδάσει, δουλεύοντας παράλληλα. Ξέρετε, σε αυτούς τους χώρους που μπορεί να τους θεωρούμε χώρους “περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος και δημιουργίας ανθρώπων πειθήνιων”, αλλά ταυτοχρόνως εκβιάζουμε μία ολόκληρη κοινωνία για να τους επισκεφθούμε. Δε χρειάστηκε να εκβιάσει η φίλη μου, γιατί ήξερε να προσπαθεί, να διεκδικεί και να πετυχαίνει. Είχε μάθει τι θα πει “αγώνας” και είχε μάθει πώς αυτός κερδίζεται.
Χαρακτηριζόταν κι από ενα άλλο μεγάλο μειονέκτημα η φίλη μου: είχε μεγάλο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Γιατί; Ίσως γιατί η δική της ζωή κίνδυνευε ανά πάσα στιγμή. Γιατί αυτό το κορίτσι καταλάβαινε καλύτερα απ’ όλους την αξία της. Και δεν την πετούσε για κανένα λόγο, για κανέναν εκβιασμό, για καμία ναρκισσιστική επιβεβαίωση. Καταλάβαινε περισσότερο από τον καθένα πως η αλλαγή, η βελτίωση δεν έρχεται μέσα από έναν εκβιαστικό θάνατο. Ο θάνατος είναι το τέλος. Η αλλαγή και η βελτίωση έρχονται μέσα από τη ζωή. Μέσα από το πείσμα για ζωή. Μέσα από την πιο μικρή και ασήμαντη προσπάθεια του ανθρώπου.
Για το λόγο αυτό, δε μοίραζε μίσος γύρω της. Μοίραζε αγάπη και δημιουργία. Όχι καταστροφή. Όχι βία.
Θα μου πείτε: Τι βλακείες μας αραδιάζεις, ανόητη; Είχε η φίλη σου πολιτική στάση; Είχε ιδεολογία;
Η φίλη μου ήταν η ίδια, με τη ζωή της, πολιτική στάση. Ήταν το πρότυπο του ανθρώπου που έχει σαν κινητήρια δύναμη την ανάγκη για να πάει μπροστά, την ανάγκη για να βελτιώσει τα πράγματα. Ήταν το πρότυπο του ανθρώπου που είχε γνωρίσει την αδικία, είχε γνωρίσει την καταστρατήγηση των βασικών του δικαιωμάτων και αποφάσισε να τα διεκδικήσει μια και καλή. Μόνο που δεν πήρε τα όπλα. Χρησιμοποίησε τις δυνάμεις της θετικά και πέτυχε. Τα κατάφερε, όπως δεν θα τα καταφέρει ποτέ κανείς που πετάει τη ζωή του στα σκουπίδια.
Σήμερα, πήρα μία πολύ μεγάλη πίκρα, μία πολύ μεγάλη απογοήτευση. Ένα κορίτσι που αγαπούσε τη ζωή, που πάσχιζε, που δημιουργούσε, που αγαπούσε, την έχασε άδικα. Έτσι, από μία υποτροπή. Μία “κακιά στιγμή”. Η ζωή τελικά δε θριάμβευσε. Το μόνο που εύχομαι είναι να καταλάβουμε οι υπόλοιποι ότι είναι παράλογο και αφύσικο να επικροτούμε το θάνατο, αντί να σταθούμε απέναντί του. Για χάρη της Αναστασίας.
Αντίο, Αναστασία. Μπορεί να μην αφήνεις μίσος και θυμό για παρακαταθήκη, ώστε να σε θυμούνται όλοι. Θα σε θυμούνται αυτοί που πρέπει. Αυτοί που καταφάσκουν τη ζωή και αγωνίζονται γι αυτήν.
